Juffrouw Thea

Toen Raoul nog een Raoultje was en op de basisschool zat werd ik een heel jaar lang gekweld door het zogenaamde schoolzwemmen.

Iedere dinsdagochtend stond er een oude afgetrapte VSL-bus voor het schoolplein en gingen we met twee klassen naar Glanerbrook. In Glanerbrook kreeg iedereen verplicht zwemles. Niemand in mijn klas had watervrees, iedereen had al wel minstens zijn A-diploma gehaald voordat het schoolzwemmen begon. Ik nog niet. Zo kwam het dat ik een jaar lang bij juffrouw Thea mocht zwemmen om mijn A-diploma te halen.

Ik vond zwemmen vreselijk. Ik zag er altijd tegenop om het water in te gaan. Ik hoopte iedere keer weer dat ik niet op de bodem van het zwembad zou eindigen en dat juffrouw Thea me uit het oog zou verliezen en ik daar dagen later pas op de bodem gevonden zou worden.

Een jaar lang heb ik mijn best gedaan met watertrappelen en proberen te zwemmen. Juffrouw Thea was niet trots op me. Na een jaar oefenen kwam het diploma-zwemmen en ik durfde nog steeds niet met mijn hoofd onder water te gaan. Ik moest verlenging aanvragen... Ik mocht nog vaker naar Glanerbrook gaan om te oefenen en door te gaan voor mijn diploma. Jippie!

Nee, mijn hoofd zou echt niet onder water gaan. Stel je eens voor. Een mens moet kunnen ademen en dat kan ik niet onder water. Nee nee, mijn hoofd bleef mooi boven water. De gekste dingen werden uit de kast gehaald om mij onder water te krijgen. Zo heb ik een aantal zwemlessen langs de kant gestaan, waar ik mijn adem zo lang mogelijk moest inhouden en waarbij juffrouw Thea met de stopwatch naast me stond om me te vertellen dat ik toch echt wel 54 seconden zonder ademen kon en gewoon zou blijven leven.

Na lang zeuren was ik de zwemlessen heel erg moe, ik besloot toch maar eens onder water te gaan, maar wel niet langer dan 10 seconden. Op wonderbaarlijke wijze haalde ik mijn A-diploma en wilde juffrouw Thea me ook nog een B-diploma aansmeren, maar zo ver is het gelukkig nooit gekomen.

Nu, 12 jaar later, krijg ik het nog steeds benauwd als ik terugdenk aan deze periode. Ik zag er heel erg tegenop om deze week weer naar Glanerbrook te gaan en ik begrijp weer precies waarom. Ik heb meer chloorwater binnengekregen dan goed voor me is, mijn ogen zagen uit alsof ik de hele dag gehuild had, allebei mijn oren weigerden nog mee te werken en alles in mijn lichaam dat zich niet relaxed kon voelen voelde zich niet relaxed. Een aantal keren ging ik toch kopje onder en net als 12 jaar geleden voelde dat niet goed. Uit voorzorg ben ik ook maar niet het diepe ingegaan, om erger kwaad te voorkomen. Maar ach, ik heb het overleefd en me stiekem toch nog redelijk vermaakt.