Dat ene moment

Dat ene moment waarop je naar buiten kijkt, de zon schijnt en het lente is.

Dat ene moment waarop je de gelukkigste persoon op aarde bent.

Dat ene moment waarop je niets anders kunt dan genieten van je eigen glimlach van oor tot oor.

Dat ene moment waarop niets of niemand je tegenhoudt.

Dat ene moment waarop je niet precies weet waarom het je zo goed doet.

Dat ene moment mag er elke dag wel zijn.

Vastelaovend

Ik woon nu zo'n tweeënhalf jaar in Hilversum, spreek volgens anderen een aardig woordje ABN, ben dol op Gooische vrouwen, maar ben ik nu een Limburger of een Hollander?

Ik denk meestal in het Limburgs, wanneer ik boos ben scheld ik in het Limburgs en zeker met de Vastelaovend (de Sittardse benaming voor carnaval) kan ik toch echt niet zonder Limburg.

Ook dit jaar zeg ik het Noorden weer even gedag en neem ik graag verlof op om te genieten van enkele doldwaze dagen in het Limburgse land. Mijn agenda wordt dan ook overheerst door Het Poetebal op mijn oude middelbare school in Sittard, de Brand Beer Boetegewoene Boetezitting in de Zoepkoel in Venlo, Scholierenvastelaovend in Sittard, de Groeëte Gulpener Vastelaovesfinale op de markt in Gulpen, de Grote Optocht in Sittard, Het Kanon van 't Balkon op de markt in Sittard, de Kenjerdisco's in 't Jeugdhuis van Munstergeleen, het verbranden van de Foetel in Nieuwstadt, de Prinsuitroeping van de Knuppele in 't Jeugdhuis van Munstergeleen en nog veel meer.

Het voordeel van werken in "Holland" is dat al je collega's niets om de vastelaovend geven en het dan ook nooit een probleem is om je tijdens de vastelaovend weer als een echte Limburger te kunnen gedragen, want eenmaal een geboren Limburger, altijd een Limburger.

Ik zou tegen alle vastelaovendvierders zeggen: "Alaaf!" Of zoals de Munstergeleense Haverbule zeggen "Geaf 'm Haver!" En tegen alle Hollanders, tot over twee weken.

Ziek

Iedereen heeft wel eens een dag waarop hij of zij met koorts in bed ligt en denkt dat de hele wereld vergaat. Niezend en zwetend probeer je zo'n dag door te komen. Nuttige dingen doen zit er niet in, je concentratieboog op zo'n dag lijkt niet langer dan vijf minuten te zijn.

Niets is minder waar. Deze dagen zijn juist bijzonder geschikt om te genieten van muziektips van vrienden. Tijdens de voorspelde horrorwinter zullen er nog wel veel meer mensen met een griepje in bed belanden, waardoor ik graag de tip die ik kreeg over de Amerikaanse Zac Brown Band doorgeef. Deze tip heeft mij in ieder geval de dag prima doorgebracht.


View on YouTube

Ketchup

Voor velen zal het geen verrassing zijn wanneer ik vertel dat ik gek ben op ketchup. Als meneer Heinz zelf nog zou leven, zou hij mij persoonlijk kennen als zijn grootste fan. De meeste mensen zeggen dat mijn liefde voor ketchup niet gezond is. Ketchup wordt namelijk meestal geassocieerd met fastfood en daardoor als slecht bestempeld.

Maar ten opzicht van bijvoorbeeld mayonaise (waarin maarliefst 80% vet is verwerkt) is ketchup juist hartstikke gezond. Ketchup bevat totaal geen vet en maar amper calorieën. Ketchup wordt gemaakt van rijpe tomaten, een beetje azijn, ui en selder. Alleen maar gezonde ingrediënten dus. Daarnaast bevat ketchup veel vitamine C, vitamine B1, vitamine B2 en vitamine B6.

Verschillende onderzoeken hebben zelfs aangetoond dat het gebruik van veel ketchup de kans op chronische ziekten verminderd. Bij het verwerken van tomaten komt namelijk de stof lycopeen vrij, een krachtige anti-oxidant. Ook beschermt dit lycopeen tegen de nadelige invloeden van stikstofdioxiden (onder andere aanwezig in uitlaatgassen).

De volgende keer wanneer ik dan ook een overheerlijk broodje döner kebab met ketchup bestel hoop ik dat ik minder vreemd wordt aangekeken, want ketchup is niet alleen lekker maar ook gezond!

Welkom bij de VPRO

Na een jarenlang BNN lidmaatschap vond ik mezelf eind 2011 te oud worden voor dè jongerenomroep van Nederland. Met mijn 24 jaar ben ik eigenlijk nog jong genoeg, maar na een promo over het programma Proefkonijnen waarin Dennis en Valerio lieten zien hoe zij een stukje van hun eigen lichaam aten voelde ik me toch echt te oud worden. Jong en hip willen zijn is best oké, maar kannibalisme gaat me toch een stap te ver.

Zo kwam het dat ik op zoek ging naar een nieuwe omroep, waarin ik mezelf weer kon vinden. Want zoals het een goede Nederlander betaamt wil ik wel lid zijn van een omroep. Niet dat ik vanaf dat moment iedere avond alleen nog maar langs programma's van deze omroep zap, maar om toch een bijdrage te kunnen blijven leveren aan de werking van het publieke bestel.

Ik kijk erg graag naar Metropolis, ben gek op Nederland van Boven, heb niets tegen Tegenlicht, luister graag naar 3voor12 en kijk met enige regelmaat naar het themakanaal Holland Doc 24. De keuze voor de voormalige Vrijzinnig Protestantse Radio Omroep leek dan ook wel redelijk voor de hand te liggen. Maar ben ik niet veel te jong voor de VPRO? Ben ik wel genoeg wereldburger om mezelf een VPRO-sticker op te plakken? De overstap naar de VPRO leek in ieder geval een overstap richting volwassenheid en opzich is er met die stap niets mis.

“Bij de VPRO is niets vanzelfsprekend en alles mogelijk. Het is de omroep voor vrijdenkers, voor andersdenkers en doordenkers. Voor mensen die inhoud en verdieping op TV, radio, internet en in de VPRO Gids belangrijk vinden en steeds weer verder willen kijken. Want de VPRO brengt je op andere gedachten met verse geluiden en nieuwe inzichten. Bij de VPRO vindt u een feest voor de geest. Fijn dat u lid bent geworden en veel plezier bij de VPRO.”

Dit bericht lag enkele dagen later op de deurmat. Nu ik het teruglees denk ik: wat een slechte propaganda, ik ben toch al lid? Maar toch voel ik me thuis. Ik ben alleen benieuwd of mijn lidmaatschap ook echt zal bijdragen aan een feest voor mijn geest, maar dat maken we vanzelf mee.

Als je echt van iemand houdt...

Ik weet niet wie de schrijver is van onderstaand gedicht, maar ik weet wel dat ik het met jullie delen wil.

Met dank aan Bjorn en Patty, die dit gedicht vandaag tijdens hun kerkelijke huwelijksviering ook met mij deelden.

Als je echt van iemand houdt

Iemand alles toevertrouwt

Een die echt weet wie je bent

Ook je zwakke plekken kent

Die je bijstaat en vergeeft

Een die 'naast' en 'in' je leeft

Dan voel je pas wat leven is

En dat liefde geven is.

(c) een voor mij onbekende dichter

De ultieme verliezer

Mijn leven draait voor een groot gedeelte om techniek. Mijn baas betaalt me om technisch werk te doen, ik kan niet zonder mijn smartphones en ben dagelijks meer uur online dan dat ik slaap.

Maar toch kan ik heel erg genieten van de momenten waarop ik alle techniek naast me neer leg. Wat is er leuker dan op een druilerige middag met een paar vrienden onder het genot van een lekker kopje thee gezelschapsspellen te spelen? Niets, maar dan ook helemaal niets. Het maakt niet uit welk spel er gespeeld wordt, met de juiste mensen om je heen is ieder spel de moeite waard.

Niet dat ik tijdens een spellenmiddag ook maar één potje zal winnen. Het is de zelfspot en het plezier met de vrienden waar ik om geef die een ouderwetse spellenmiddag leuk maken.

Helaas komen dit soort middagen veel te weinig voor. Dus loop je binnenkort een keer op zolder en kom je onder een dikke laag stof Monopoly, Scrabble of Mens-erger-je-niet tegen bel me gerust. Ondanks dat ik de ultieme verliezer ben geef ik niet op, want wie nooit een gokje waagt zal altijd de ultieme verliezer blijven.

Ken ik jou ergens van?

De slechtste openingszin ooit, maar toch maak ik hem in mijn hoofd maar al te vaak. Omdat ik soms, wanneer ik iemand tegen kom op straat of in de kroeg, oprecht niet meer weet waar ik diegene van ken. Ken ik hem of haar überhaupt wel?

Wanneer je met één been in de digitale wereld en het ander in de analoge wereld leeft valt deze kwaal misschien wel te begrijpen. Met honderden vrienden en volgers op Facebook, Twitter, Hyves, LinkedIn, enzovoorts weet ik het soms echt niet meer. Heb ik te veel vrienden? Ken ik te veel mensen? En dan te bedenken dat ik in mijn digitale wereld alleen maar mensen toevoeg, waar ik ooit in de analoge wereld mee te maken heb gehad.

De digitale wereld heeft als voordeel dat je snel vrienden van je vrienden leert kennen. Die ene persoon die telkens reageert op een update van een van je vrienden, "ken" je na verloop van tijd wel. Tegelijkertijd is dit gelijk alweer een nadeel. Kom je hem of haar in het echt tegen, wat zeg je dan? Ken ik jou ergens van? Nee, dat is natuurlijk vreemd.

Ik denk niet dat mijn herkenningsprobleem alleen te herleiden is naar de digitale wereld. Er zijn zat mensen waarmee ik in het verleden in het echt een praatje heb gemaakt, maar die ik echt even niet meer weet te plaatsen. Soms denk ik wel eens dat een goudvis een beter geheugen heeft dan een Raoul.

Meestal probeer ik mensen waarbij ik dit probleem heb onbewust te ontwijken. Kom ik ze tegen, hoop ik dat ze niet naar me toe lopen om te vragen hoe het met me gaat, omdat het dan zo raar overkomt om niet te weten welke tegenvraag gepast is om te stellen.

Dus mocht ik jou een keer tegenkomen en lijkt het er op alsof ik je niet meer (her)ken, help me een handje door mijn geheugen op te frissen en je krijgt gelijk een pilsje of een koude sinas aangeboden, want ik bedoel het allemaal natuurlijk niet verkeerd.

2012 - Goede voornemens?

Het is alweer 2012. De tijd vliegt, zeker wanneer je plezier hebt. 2011 was voor mij persoonlijk een exponentieel jaar. Wanneer we de maanden uitzetten op de x-as en mijn geluksgevoel op de y-as, zal er echt wel een exponentiële functie ontstaan. Ik herinner me nog goed hoe ik op 5 HAVO examen deed en wiskunde met heel veel pijn en moeite afsloot met een 5. Exponentiële functies? Ik had geen idee. Nu, 6 jaar later, heb ik het nut van deze functies wel ontdekt. Een jaar vol exponentieel geluk doet een mens namelijk goed.

Aan het einde van zo'n jaar gaat iedereen je vragen naar je goede voornemens voor het volgende jaar. Lang heb ik gedacht niet aan goede voornemens te doen, totdat ik in de nacht van 31 december op 1 januari werd aangesproken door een voor mij onbekende oud-volger van mijn blog met de woorden "Heej Raoul, ik volgde jouw blog altijd". Dat is waar ook, mijn blog. Het bestaat nog altijd, maar na mijn duoblog met Sharon twee jaar geleden is het hier tamelijk dood.

Een van mijn voornemens voor 2012 is dan ook om regelmatig weer wat interessante momenten uit het leven van een Raoul te bloggen. Speciaal voor die ene trouwe volger uit 2009 en ieder ander die mijn verhalen graag wil lezen. Ik verwacht in 2012 in ieder geval weer een hoop mee te mogen maken, waardoor er weer genoeg momenten ontstaan om mezelf voor lul te zetten op internet, mijn levenswijsheden te delen of wat dan ook.

Lezen jullie weer mee?