Verleg je grenzen

Afgelopen week schreef ik nog dat hondjes niets voor mij zijn. Ik was al bang voor de kleinste puppie. Maar maandag heb ik mijn grenzen verlegd.

Onder het motto, doe eens net alsof je niet bang bent voor honden kwam ik er achter dat kleine puppies veel minder eng zijn dan ik eigenlijk dacht. Stiekem kunnen puppies best aardig zijn. Het is erg leuk om te zien hoe anderen met een puppie en een bal spelen, maar nog leuker is als je zelf ook actief gaat meedoen. 

Na een aantal minuten speelplezier kwam ik er achter dat de kleine pup zelfs banger voor mij was, dan ik voor hem. Ik ging het zelfs zielig vinden hoe zij iedere keer opnieuw achter de bal aanrende en daarbij telkens weer dezelfde verwarming over het hoofd zag.

Misschien dat ik als ik later groot en sterk ben toch een lief klein hondje wil. En ook al wordt mijn lief klein hondje vanzelf groter en minder lief, ik zal toch van hem/haar blijven houden. Want hondjes zijn hip.

Wat een weer

Zo onvoorspelbaar als het weer is, zo voorspelbaar is mijn humeur in combinatie met het weer. Verrassend genoeg heb ik het afgelopen weekend dan ook goede zin gehad :-)

Wat is er nu lekkerder dan in het zonnetje op het dakterras van de McDonald's in Maastricht te genieten van het mooie weer? 

Op het dakterras van de McDonald's maak je nog eens wat mee. No offence tegen de medewerkers van de grote gele M, maar ik kan er wel goed om lachen. Vuilniszakken die moeten worden vervangen, maar waarbij de zak niet blijkt open te gaan, omdat ze de zak op de kop houden. Een manager die op zoek is naar een roze handtas met luiers, die duidelijk zichtbaar ligt, maar echt niet gevonden kan worden. En dan is er nog de gezelligheid van rondrennende schreeuwende kinderen die er om vragen van het dakterras af te vallen.

Je doet alsof je alle tijd hebt en geniet van alles wat er om je heen gebeurt en dat allemaal onder het genot van ranzig eten in de lekkere zon. Ondertussen vertel je gezellig met vrienden die precies dezelfde gedachte hebben en geniet je van het begin van je meivakantie. Kon ik maar voor altijd onder die parasol blijven zitten...

Vallende sterren

Vroeger, toen Raoul nog klein en schattig was en in de brugklas zat, was ik lid van de sterrenwacht op mijn middelbare school. We hadden hier een eigen koepel met supersonische sterrenkijker en nog een paar losse sterrenkijkers voor op locatie.

Samen met 30 andere mensen die het leuk vonden om naar sterren te kijken hadden we iedere maandagavond een sterrenkijkavond. Iedere maandag hoopte ik dat het onbewolkt zou zijn en dat we weer in de koepel of op het dak van de school uren naar de sterren konden kijken. Na een aantal weken herkende ik planeten, wist ik je zo te vertellen waar alle sterrenbeelden stonden en kon ik uren gefascineerd naar de maan en zijn kraters blijven kijken.

Nu, 8 jaar later, vraag ik me af waarom ik me niet weer vaker de tijd neem om rustig op mijn rug te gaan liggen en naar een onbewolkte hemel te kijken. Want hoe kunnen mijn grootste dromen nu uitkomen, als ik nog nooit een vallende ster heb gezien?

Hondje

Wanneer ik normaal gesproken naar school ga, neem ik me om kwart over 7 de bus naar Sittard en stap daar over op de trein naar Heerlen. Ondanks dat dit eigenlijk een omweg is, vind ik het wel lekker om in die bus weer in slaap te vallen en in Sittard weer wakker te schrikken.

Soms zijn er van die dagen dat mijn bus, de wekker of mijn humeur niet meewerken en besluit ik naar Geleen te wandelen en hier de trein te nemen. Iedere keer vraag ik me af waarom ik dit niet vaker doe, want stiekem is wandelen best wel lekker.

Muziekje in de oren en lekker door het veld, waar niemand je lastig valt, wandelen richting het station. Zeker in deze tijd van het jaar best een aanrader.

Ik vind het jammer dat ik een hekel aan honden heb, als ik een hondje zou hebben zou ik iedere dag een aantal keer een reden hebben om te mogen wandelen. Mijn hondje kon lekker plassen in het veld en ik kon lekker met hem mee. Op die manier konden we de beste vriendjes worden.

Maar misschien is het maar goed ook dat ik geen hondje heb, nu pak ik met hondeweer gewoon de bus en heb ik ook dan een goed humeur.

De kerk

Ik kom uit een katholiek gezin, ik ben althans gedoopt, heb in groep 4 cadeautjes gekregen voor mijn Eerste Heilige Communie en ben in groep 8 door de bisschop gevormd geworden.

Op mijn Rooms-Katholieke basisschool was het gebruikelijk om iedere ochtend voor de les begon met de hele klas het "Onze Vader" te bidden. Onze Vader, die in de Hemel zijt, Uw naam worde geheiligd, enzovoorts.

Toen ik de overstap naar de brugklas maakte, vond ik het raar dat het "Onze Vader" als dagelijks ritueel verdween. Met het verdwijnen van het "Onze Vader" verdween ook het frequente bezoek aan de parochiekerk.

Ik ben niet de enige christen die nog maar heel sporadisch naar de kerk gaat, zo ziet de maatschappij er tegenwoordig nu eenmaal uit. Het is niet dat ik niet meer in God geloof, want ik ben de laatste die zegt dat er niet meer moet zijn op aarde dan alles wat tastbaar is.

Alleen ben ik van mening dat ik niet per se in 'het Huis van God' hoef te zijn om te denken aan alles wat er nog tussen hemel en aarde zit. Ik kan dat bijvoorbeeld prima vanuit mijn bed, zoals ik nu ook dit blog vanuit mijn bed typ. Ik denk dat mijn bed voor mij toch een tweede kerk is geworden. Ik denk hier aan alles waarvan ik niet weet of het er is, ik denk aan mensen waar het slecht mee gaat waarvan ik zou willen dat het beter zou gaan, in mijn hoofd bedenk ik een preek en ik overdenk mijn zonden. Het enige dat mijn bed mist zijn de gordijntjes van de biechtstoel en iemand die aan de andere kant van de biechtstoel mijn zonden aanhoort en ze direct vergeeft.

Life is just an illusion

Gisteren was ik aan het werk bij een groot congres dat geopend werd door Sittah's Angels (wereldkampioene illusionisme). Na alle repetities en de echte opening kwam ik er toch achter dat het wereldkampioenschap illusionisme niet bijzonder veel voorstelt.

Natuurlijk heb ik respect voor Sittah en haar Angels. Ik doe het ze zeker niet na, ik ben daar gewoon te lomp voor. Maar door veel oefenen, lief lachen en leuk dansen trapt iedereen in je act.

Het "bezeiken" van mensen is heel makkelijk. Als je ziet hoe gemakkelijk een illusionist zijn publiek overtuigt van zijn/haar kunsten, ga ik me afvragen hoe vaak ik in het dagelijkse leven wordt overtuigd van dingen die niet helemaal kloppen.

Volgens mij is het hele leven gewoon een illusie, tenzij je er echt in geloofd. En tsja, door de juiste personen op de juiste plek tegen te komen geloof je er vanzelf wel in.

Paaspop, ik ben er klaar voor :)

Er gaat niets boven lekker kamperen in de modder. Tot en met maandag lekker aan het werk in het Brabantse Schijndel.

Zalig pasen! En alvast bedankt voor de bloemen...

Gratis

Deze week kreeg ik de vraag of ik zin had om mee te gaan naar Van Dik Hout in de schouwburg van Sittard. Van Dik Hout, verder dan "Stil in mij" kwam ik zo 1, 2, 3 niet, maarja het waren vrijkaarten en Nederlandstalige muziek is altijd wel leuk dacht ik.

Aangekomen in de schouwburg bleek de zaal zeer dunbevolkt te zijn. Zou ik spijt krijgen dat ik mee ben gegaan? 

Nee! Echt niet! Nu, een half uur na afloop van het optreden, ben ik nog steeds zwaar onder de indruk van de kunsten van deze band. Wat is het mooi dat een band waarvan ik weinig werk kon mij toch kippenvel wist te bezorgen.

Een mooie afwisseling tussen eigen werk, vertaalde covers, ingetogen nummers, uitbundige feestmuziek. Dit zat goed in elkaar. En wat een verrassend goede muzikanten ook.

Als zanger Martin de volgende keer zijn gedichtenbundels thuislaat, overweeg ik de volgende keer zelfs een kaartje te kopen.

Rasthaus

De hele dag verheugde ik me op een veel te grote schnitzel met champignonsaus bij een wegrestaurant in Montabaur, ergens in Duitsland. Zo gaat dat namelijk altijd na een lange dag op de Musikmesse in Frankfurt.

Aangekomen in Montabaur langs de A3, vertelde de buschauffeur dat we in verband met de reistijdenwet maximaal een half uur de tijd hadden om zo'n heerlijke schnitzel naar binnen te werken. Aangezien we met 50 schnitzeleters tegelijk bediend moesten worden leek het me een goed idee om uit de bus gekomen meteen richting het restaurant te rennen.

Ik, rennend over een parkeerplaats langs de A3. Het moet er komisch hebben uitgezien. Ik heb dan ook zelden zoveel mensen verbaasd richting mij zien kijken.

De verbaasde gezichten bleken niet alleen te komen door mijn renactie... Nee, ik bleek te rennen naar de plek waar vorig jaar mijn favoriete wegrestaurant nog stond... Stond ja, op het bord "Rasthaus" na was er niets meer terug te vinden van een plek waar ik mijn schnitzel zou kunnen eten.

Rust zacht, lief Rasthaus!