De kerk

Ik kom uit een katholiek gezin, ik ben althans gedoopt, heb in groep 4 cadeautjes gekregen voor mijn Eerste Heilige Communie en ben in groep 8 door de bisschop gevormd geworden.

Op mijn Rooms-Katholieke basisschool was het gebruikelijk om iedere ochtend voor de les begon met de hele klas het "Onze Vader" te bidden. Onze Vader, die in de Hemel zijt, Uw naam worde geheiligd, enzovoorts.

Toen ik de overstap naar de brugklas maakte, vond ik het raar dat het "Onze Vader" als dagelijks ritueel verdween. Met het verdwijnen van het "Onze Vader" verdween ook het frequente bezoek aan de parochiekerk.

Ik ben niet de enige christen die nog maar heel sporadisch naar de kerk gaat, zo ziet de maatschappij er tegenwoordig nu eenmaal uit. Het is niet dat ik niet meer in God geloof, want ik ben de laatste die zegt dat er niet meer moet zijn op aarde dan alles wat tastbaar is.

Alleen ben ik van mening dat ik niet per se in 'het Huis van God' hoef te zijn om te denken aan alles wat er nog tussen hemel en aarde zit. Ik kan dat bijvoorbeeld prima vanuit mijn bed, zoals ik nu ook dit blog vanuit mijn bed typ. Ik denk dat mijn bed voor mij toch een tweede kerk is geworden. Ik denk hier aan alles waarvan ik niet weet of het er is, ik denk aan mensen waar het slecht mee gaat waarvan ik zou willen dat het beter zou gaan, in mijn hoofd bedenk ik een preek en ik overdenk mijn zonden. Het enige dat mijn bed mist zijn de gordijntjes van de biechtstoel en iemand die aan de andere kant van de biechtstoel mijn zonden aanhoort en ze direct vergeeft.