Hier aan de kust, de zeeuwse kust

Dit weekend ben ik als bezoeker naar het door Blof georganiseerde festival "Concert at Sea" geweest. Op de Brouwersdam (onderdeel van de Delta-werken, voor de geschiedenisfreaks) stonden in twee dagen tijd 80.000 mensen te springen en te genieten van de klanken van onder andere Racoon, Blof, Ilse DeLange en Marco Borsato.

Ik ben wel vaker op een festival geweest, maar nog nooit was ik zo onder de indruk als van "Concert at Sea". Half Zeeland was afgezet voor auto's, waardoor ik dacht dat we nooit op de Brouwersdam terecht zouden komen. Maar niets was minder waar. Grote borden brachten ons naar een parkeerplaats, 20 minuten rijden vanaf de Brouwersdam. Een heel peloton pendelbussen bracht ons van en naar de dam.

Op het festivalterrein hing een heel intiem sfeertje. Ik heb geen enkele ruzie gezien en iedereen genoot zichtbaar aan de Zeeuwse kust.

Mijn hoogtepunt op CAS was toch wel het optreden van Marco Borsato. Zijn eerste festivaloptreden in dertien jaar was volgens hem zelf ook een gigantisch succes. Dit kan ik echt beamen. Ik raad iedereen die ooit in de gelegenheid komt om een concert van Marco en zijn voltallige band te bezoeken echt aan om het te doen!

En nu... Heb ik heimwee naar Zeeland.

Raoul Wallenberg

Ik heb mezelf eigenlijk nooit afgevraagd waar mijn naam vandaan komt, of welke betekenis mijn naam kan hebben. Volgens mij keken mijn ouders in een namenboekje, deden ze ienemienemutte en kwam er "Raoul" uit. Zo ver ik weet is er ook niemand in mijn familie die ook de naam Raoul draagt, waar ik naar vernoemd zou kunnen zijn.

Ik had ook nog nooit van een bekende Raoul gehoord, op de profvoetballer wiens naam net iets anders geschreven wordt na. En nee, met hem zou ik niet vergeleken willen worden... Bah, voetbal.

Tot gisteren. Toen kwam ik erachter dat ten tijde van de Tweede Wereldoorlog de Zweedse diplomaat Raoul Gustav Wallenberg leefde. Hij was een telg uit de invloedrijke Zweedse familie Wallenberg en is bekend geworden nadat hij 20.000 tot 100.000 Hongaarse Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft gered.

Hij werd in 1944 naar de Zweedse ambassade in Boedapest gestuurd, met het doel om de Hongaarse Joden van de dood te redden. Hier bouwde hij zeker dertig schuilwoningen, waar hij de Hongaren nagemaakte Zweedse paspoorten gaf. Doordat Zweden ten tijde van de Tweede Wereldoorlog neutraal was, gaven deze paspoorten bescherming tegen deportatie.

Jammer dat ik nooit oplette tijdens de geschiedenislessen op de middelbare school... Anders had ik misschien al veel eerder geweten dat ik vernoemd zou kunnen zijn naar een echte held.

Und es war Sommer...

Op 21 juni, afgelopen zondag, is de astronomische zomer weer begonnen. De meteorologische zomer is al op 1 juni begonnen, maar sinds afgelopen zomer is het nu ook 100% zomer.

Op een of andere manier doet de term zomer iets met me. Al heb ik nog zo slecht geslapen op een zomerse dag, kom ik naar buiten, loop ik 20 minuten naar het station en voel ik me als herboren. Dat zou ik in de winter niet eens durven te proberen.

Voor de rest heb ik eigenlijk weinig te typen, gaat allen lekker naar buiten, zet de BBQ's aan en geniet van de zomer :-)

De eerste keer

Ik herinner het me nog goed. Een jaar of acht geleden, ik zat in de tweede klas. In mijn klas was iedereen fan van iets of iemand, dus ja dat moest ik ook... Zo werd ik fan van Sita, bekend geworden door het programma "Starmaker".

Toen ik hoorde dat de formatie K-Otic, waar Sita en de rest van Starmaker in speelde, in Geleen kwam optreden moest en zou ik er naar toe gaan. Een vriend van me, die ook wel een beetje fan was, zou met me meegaan. Ik ging naar het postkantoor en kocht met het geld waarvoor ik weken kranten had moeten bezorgen een mooi kaartje van Ticketservice. Alleen daarvan was ik al onder de indruk.

Uiteindelijk bleek ik een van de laatste kaartjes gekocht te hebben en kon die vriend niet met me meegaan. Ik zou helemaal alleen als klein jongetje naar een concert gaan. Boh, dat voelde best eng, maar aan de andere kant ook super trots en goed.

Op de avond van het concert ging ik zelfs op de fiets naar de Hanenhof en sloot ik me aan in een wachtrij van honderden meiden die al de hele middag voor de deur lagen te wachten. Dit vond ik raar, het concert begon toch pas over een uur...

Eenmaal binnengekomen was ik zwaar onder de indruk. Man, wat leek de Hanenhof een grote zaal. Een groot decor op het podium, met steigers in meerdere verdiepingen. Het zag er super uit. K-Otic begon met het spelen van "Damn, I think I love you" en ik voelde me het gelukkigste jongetje van de wereld. Ik had nog nooit met zoveel vreemde mensen gesproken, laat staan dat ik bij een vreemde man in de nek had gezeten.

Nu ik er aan terug denk was het best een belachelijk concert. Maar ik was nog jong en voelde me er goed bij. Tevens was het mijn eerste stap naar volwassenheid, en precies daar ging het fout...

De liefde voor muziek

Ik ben verliefd! Mja what's new? Iedereen is wel eens verliefd. Ja dat is waar, maar ik ben 24/7 verliefd en ook altijd al geweest. Wie is de (on)gelukkige? Op die vraag zijn meerdere antwoorden mogelijk...

Nee, ik ben geen slet. Wat dan wel? Ik ben verliefd op muziek. En dan ook nog in de breedste zin van het woord. Alles wat een klein beetje melodisch klinkt, zou ik zo verliefd op kunnen worden.

Waarom deze liefde? Omdat muziek iets met me doet. Het is een gevoel dat moeilijk te beschrijven is, net als liefde tussen personen. Je voelt dat je verliefd bent maar kunt niet uitleggen waarom.

Een ding is wel zeker. Ik val niet alleen op een lekkere melodie. Nee, vooral nummers met inhoud doen het goed in mijn muziek top 10. En ja, ik luister ook genoeg baggermuziek, maar dat is aleen om mijn echte muzieksmaak te camoufleren.

Hoe dan ook, muziek doet iets met me. Voel ik me kut, zet ik muziek op die ik relaxed vind en voel ik me binnen no-time stukken beter. Voel ik me goed, luister ik vrolijke muziek en blijf ik me goed voelen. Heb ik zin om depri te zijn, dan heb ik ook daar weer muziek voor.

En ja, mijn 24/7 liefde voor muziek kan ook gewoon gecombineerd worden met de liefde voor een vrouw. Want ja, muziek kan natuurlijk niet strijken...

Alice

Zie hier Alice. Het wonder uit mijn klas. Het liefste, aardigste, hipste meisje dat je je maar in je klas kunt indenken.

Waarom dit blog? Nouja, omdat ze mij vanochtend bij de Albert Heijn overhaalde tot het kopen van Javaanse kroepoek. Ik had het nog nooit geprobeerd, maar Alice heeft smaak. Als er iemand is die weet wat lekker is, dan is het Alice wel.

Alice, je bent mijn heldin :-)

En nu heb ik weer genoeg geslijmd voor vandaag...

Biometrie

Een goede vriend van me studeert biometrie. Voordat hij vorig jaar besloot om voor deze studie te kiezen, had ik er nog nooit van gehoord. Het bleek iets nieuws te zijn. Biometrie is namelijk de schakel tussen mens en techniek. Biometriologen, of hoe op Biometrie afgestudeerde mensen ook mogen heten, verdienen hun geld door apparatuur voor medische toepassingen te ontwikkelen, maken, onderhouden, enzovoorts.

Terwijl ik in mijn bed lig heb ik een geniaal idee waar mijn goede vriend wellicht veel geld aan kan gaan verdienen. Omdat ik niet de lulligste ben deel ik dit idee niet alleen met hem, maar met de hele wereld. Ik hoef er geen geld voor, geen patent op mijn naam. Nee, het enige wat ik vraag is een gratis eerste exemplaar van mijn uitvinding.

Wat is mijn uitvinding dan? Nou... Ik ben op zoek naar een schakelaar die, het liefst draadloos, aan mijn hoofd gekoppeld zit waardoor ik als ik in bed lig de gedeeltes van mijn hersenen die ik op dat moment niet nodig heb kan uitschakelen. Zodat ik meteen als ik in bed lig in slaap val en niet eerst nog ga denken aan honderden dingen die er op het moment dat ik wil gaan slapen toch niet toe doen.

Het enige nadeel aan mijn schakelaar is dat ik nooit meer zo'n geniaal idee als dit zal bedenken...

Een dag uit het leven van...

... de podiumtechnicus.

Gisteren ben ik een dag in de huid van een podiumtechnicus gekropen. Gewoon om te zien hoe zwaar een dag voor deze mensen echt is en om te kijken of ik nog meer respect voor eenieder die dit vak uitoefent kon krijgen.

's Ochtends vroeg werd ik wakker en vertrok ik naar de feesttent in Susteren, waar al een begin gemaakt was met het opbouwen van een grote "set". Voor de kenners, 12 gevlogen tops in een line-array, 2 losse tops en 8 subs. In de redelijk kleine feesttent zou diezelfde avond een feestavond plaatsvinden met optredens van onder andere Jannes, een Andre Hazes imitator en met als klap op de vuurpijl de Volendamse vrienden Nick en Simon.

Laat ik beginnen met zeggen dat er in een vrachtauto echt veel flightcases (kisten met materiaal) passen. Even na het middaguur hadden we alles op z'n plek staan en kon het aansluiten van alle spullen beginnen. Versterkers aansluiten op line-array, equalizers op versterkers voor de monitoren, monitorgroepen maken, en nog meer typische PT-dingen.

Op het moment dat we ver klaar waren werd de feesttent omgedoopt tot springkussen-disco. Twee DJ's draaiden leuke muziek, terwijl alle kinderen uit Susteren op springkussens konden meespringen en dansen.

Na deze springkussendisco was er tijd voor een soundcheck van de band "Spik & Span". Nadat de hele set wel lekker klonk konden we ons volgooien met frietjes en snacks. Ik kwam er achter dat je van werken best wel honger kunt krijgen.

Na het eten duurde het niet lang meer voordat de tent zich begon te vullen en "Spik & Span" kon beginnen aan hun optreden. Tijdens de optredens stond ik backstage naast het podium om de geluidstechnici van de artiesten en de artiesten zelf op te vangen. Zo hadden zowel Jannes, de neppe Hazes als Nick en Simon allemaal hun eigen geluidsman met een kleine geluidsset bij zich die dan naast het podium weer moest worden "ingeprikt" op een lange kabel die naar de echte geluidstafel in het midden van de tent ging.

Geluidsmannen zijn best aardig en grappig en zagen mij (de podiumtechnicus-voor-een-dag) zelfs als hun collega. Best een vage gedachte dat iedere beunhaas zo gewaardeerd wordt ;-)

Nadat Nick en Simon hun laatste klanken speelden en Spik & Span hun laatste set ook hadden afgerond kon het opruimen beginnen. Man wat een klus! Alle flightcases met spullen die 's ochtends uit de vrachtwagen kwamen, moesten ook weer gevuld de vrachtwagen in. Na drie uurtjes met veel te veel man afbreken hadden we het er dan eindelijk opzitten.

Toen ik om 5 uur 's ochtends thuiskwam en de vogeltjes weer hoorde fluiten, voelde ik me moe maar voldaan. En geloof me, mijn respect voor podiumtechnici is op een dagje tijd vertienvoudigd!

Volg je gevoel

Ken je dat gevoel? Je rijdt over straat en je hebt echt geen idee hoe je bij je eindbestemming uitkomt... Laat staan dat je überhaupt weet hoe je eindbestemming er uit ziet.

De beste oplossing voor dit gekke verschijnsel is gewoon op je gevoel af te gaan. Zegt je gevoel dat je naar links moet, zet dan je verstand op 0 en ga alsjeblieft zonder nadenken gewoon naar links. Dan zul je zien dat je altijd op je bestemming uitkomt.

Nog makkelijker is het wanneer je op het gevoel van je bijrijder afgaat. Zo hoef je zelf je verstand niet op 0 te zetten, maar kun je gewoon op de weg blijven letten. Wel zo veilig ook. En als je bijrijder inderdaad echt op zijn/haar gevoel afgaat zul je zien dat je ook op deze manier op de juiste bestemming terecht komt.

Soms lijkt de juiste weg vinden best moeilijk, maar volg dan alsjeblieft eerst je gevoel en daarna de weg. Geloof me dan komt alles goed.

Just a little song...

Gewoon, omdat het een mooi nummer is. Behoeft verder geen uitleg als je het mij vraagt.

En ja, mijn volgend blog zal langer zijn...

De regisseur

De regisseur is een belangrijke schakel in een meercamera-tv-uitzending. Vaak wordt het werk van de regisseur ernstig onderschat. Als regisseur bepaal je hoe het programma er uiteindelijk uit komt te zien. Wanneer de regisseur een andere mening heeft dan de bedenkers van een tv-concept, zal zijn stijl uiteindelijk toch aanwezig zijn in het programma.

De regisseur bepaalt tevens het humeur van alle cameramensen en andere mensen op de vloer die via een intercomsysteem naar de regisseur mogen luisteren. Wanneer je te maken hebt met een regisseur die midden in de nacht is opgestaan en de dag voor opname te veel heeft gedronken, waardoor hij constant door de intercom aan het gapen is zul je zien dat de rest van het team binnen no-time ook niets anders meer kan dan gapen. Wanneer de regisseur alleen maar zit te schelden, wordt het team ook ongemotiveerd.

Kortom, als regisseur heb je een verantwoordelijke taak. Het programma staat of valt bij zijn/haar werk. Daarom heb ik respect voor iedereen die tijdens een opname in mijn oor praat.

Hubse al gesjreve?

Hubse al gesjreve
Vievenzeventig breve
Hubse al gesjreve
Vievenzeventig breeve
Hubse al gesjreve
Dan schrief mar opnuj

Solliciteren. Iedereen solliciteert wel eens. In deze tijden van economische crisis zullen velen een dagtaak hebben aan solliciteren, op gesprek komen, en weer afgewezen worden.

Zelf ben ik de afgelopen weken ook weer druk aan het schrijven geweest. Niet om aan werk te komen, ik heb gelukkig genoeg te doen. Maar vanaf september moet ik 30 weken stage lopen als beeldtechnicus binnen een audiovisueel bedrijf. Ondanks dat "de markt" staat te springen om beeldtechnici, is het me tot op heden nog steeds niet gelukt om een definitieve stageplek te bemachtigen.

Facilitaire bedrijven en omroepen in Nederland, Duitsland en Belgie hebben allemaal afspraken lopen met diverse gevestigde opleidingscentra, waardoor al hun stageplekken al vergeven zouden zijn. Ik heb de pech dat ik in 2007 aan een nieuwe audiovisuele opleiding in het Limburgse ben begonnen en als eerste lichting een stageplek moet vinden bij bedrijven die niet eens weten dat Limburg bestaat. Laat staan dat ze weten dat er een Raoul Brouns is die een opleiding tot beeldtechnicus volgt in datzelfde Limburg.

Maar we schrijven gewoon verder. Al is het op dit weblog, waar een gefrustreerde HRM-medewerker die op zoek is naar een beeldtechnicus via grote vriend Google op terecht komt.

Zo oud als je je voelt

"Je bent zo oud als je je voelt", is een veelgehoorde kreet. Door deze kreet fluctueert mijn leeftijd dagelijks. Soms zijn er dagen dat ik me als een verstandige 21-jarige voel. Maar soms zijn er ook dagen dat ik me als een kind van 4 voel.

Wanneer je je als een kind van 4 voelt, moet je ook dingen doen die een kind van 4 normaliter zou beleven. Zo ging ik deze week vol goede moed naar een super vet speeltuintje. Ik had al lang niet meer op een "wipkip" gezeten, maar het moest er gewoon weer een keer van komen. De eerste minuten op de wipkip ging alles goed en amuseerde ik me kostelijk. Bwoh, dat ik dat allemaal zo lang gemist moest hebben.

"Vroeger" was het leuk om ook met z'n tweeën tegelijk op een wipkip te klimmen. Samen woog je nog steeds niets en paste je perfect op de wipkip. Dat moest ik nu dus ook wel proberen. Nou, ik heb nog nooit zo snel naast een wipkip gelegen, maar oh wat hadden we een plezier.

En plezier hebben is precies waar het om draait als je je als een 4-jarige voelt. Alleen jammer dat de buurman van het speeltuintje het daar niet helemaal mee eens was, maar dat kon misschien ook aan het tijdstip van de dag liggen. Achja, op mijn volgende 4-jarige-dag doe ik het gewoon weer!

Groot zijn op pinkpop

Wanneer je langer bent dan 1 meter 90 en je bent op een festival als Pinkpop heb je een hoop voordelen. Het maakt niet uit waar je in het publiek staat, je zult altijd perfect zicht hebben op het podium.

Vooraan moeten staan om een optreden mee te krijgen is vaak namelijk geen pretje. Velen zullen duwen, trekken, schoppen en slaan om een plekje vooraan te bemachtigen. Maar ik niet. Ik sta liever halverwege, of helemaal achteraan. Zo krijg ik alsnog alles mee en hebben mijn oren minder last van > 120 dB geluid.

Natuurlijk heeft lang zijn ook nadelen. Zo ook op Pinkpop. Het is gigantisch vervelend om met je 1 meter 90 samen met iemand van dezelfde lengte in een tentje van 1,60 x 1,60 te moeten slapen. Maar ach, ook dat heeft wel iets knus en gezelligs en past weer goed bij de Pinkpop-sfeer.