Ik herinner het me nog goed. Een jaar of acht geleden, ik zat in de tweede klas. In mijn klas was iedereen fan van iets of iemand, dus ja dat moest ik ook... Zo werd ik fan van Sita, bekend geworden door het programma "Starmaker".
Toen ik hoorde dat de formatie K-Otic, waar Sita en de rest van Starmaker in speelde, in Geleen kwam optreden moest en zou ik er naar toe gaan. Een vriend van me, die ook wel een beetje fan was, zou met me meegaan. Ik ging naar het postkantoor en kocht met het geld waarvoor ik weken kranten had moeten bezorgen een mooi kaartje van Ticketservice. Alleen daarvan was ik al onder de indruk.
Uiteindelijk bleek ik een van de laatste kaartjes gekocht te hebben en kon die vriend niet met me meegaan. Ik zou helemaal alleen als klein jongetje naar een concert gaan. Boh, dat voelde best eng, maar aan de andere kant ook super trots en goed.
Op de avond van het concert ging ik zelfs op de fiets naar de Hanenhof en sloot ik me aan in een wachtrij van honderden meiden die al de hele middag voor de deur lagen te wachten. Dit vond ik raar, het concert begon toch pas over een uur...
Eenmaal binnengekomen was ik zwaar onder de indruk. Man, wat leek de Hanenhof een grote zaal. Een groot decor op het podium, met steigers in meerdere verdiepingen. Het zag er super uit. K-Otic begon met het spelen van "Damn, I think I love you" en ik voelde me het gelukkigste jongetje van de wereld. Ik had nog nooit met zoveel vreemde mensen gesproken, laat staan dat ik bij een vreemde man in de nek had gezeten.
Nu ik er aan terug denk was het best een belachelijk concert. Maar ik was nog jong en voelde me er goed bij. Tevens was het mijn eerste stap naar volwassenheid, en precies daar ging het fout...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten