Tegenwoordig moet alles draadloos, gemakkelijk en snel zijn. In "the middle of nowhere" werken op je laptop, terwijl je via msn-messenger contact hebt met mensen die duizenden kilometers verderop zitten is meer regel dan uitzondering.
In het draadloze bestaan van vandaag is toch nog niet alles draadloos. Bij meercamera-registraties zoals je deze veelvuldig op televisie ziet worden kilometers kabels uitgerold om ervoor te zorgen dat alle camerabeelden de reportagewagen en uiteindelijk jouw huiskamer kunnen bereiken. Wanneer een reportagewagen op locatie wordt ingezet is het van belang dat weinig mensen last hebben van deze bulk kabels. Het mag natuurlijk nooit gebeuren dat een prominent persoon kan struikelen over een camerakabel.
Om het struikelen tegen te gaan lopen deze camerakabels vaak via een onbegrijpbare route, waar gasten en het publiek niet mee in aanraking kunnen komen. Zo ook gisteren. Voor de dvd-opnames van het 200-jarig bestaan van "Capella Sancti Servatii" in de Sint-Servaas basiliek van Maastricht moesten alle camera-, audio-, spannings- en beamerkabels via een klein kattenluikje aan de zijkant van de basiliek richting de reportagewagen. Om ongenode gasten uit de buurt van het kattenluikje te houden stond er op enkele meters van het kattenluikje een gietijzerenhekwerk van ongeveer 1,40 meter hoog. In dit hekwerk zat een klein poortje, zodat de cameramensen en beeldtechnici bij het kattenluikje konden komen, zij het door zich te moeten bukken.
Het leggen van de kabels was geen enkel probleem. Alles werkte precies volgens plan. De opname kon beginnen.
Nadat de laatste klanken van het Limburgs Symfonie Orkest en de Cappella Sancti Servatii klonken was het tijd om de reportagewagen weer in te ruimen. Cameramensen, geluidsman, regisseur en wat assistenten begonnen alvast met het opruimen van alle materialen in de kerk. Ik bleef buiten bij de reportagewagen en begon met afkoppelen van alle bekabeling. Omdat het in de kerk wat langer duurde dan ik had verwacht begon ik alvast met het oprollen van kabels tot aan het kattenluikje. Voor het poortje bleef ik met mijn haspel staan, rolde zo veel als ik kon en toen de klus geklaard was stond ik op en BOEM-PATS-AUW mijn hoofd tegen de bovenkant van het gietijzeren poortje.
Een minuut lang zag ik sterretjes en wist ik niet wat me gebeurd was. Nu, 14 uur later, wrijf ik over mijn hoofd en voel ik een bult. Ook voel ik mijn hoofd nog pijn doen, wat naar ik me heb laten vertellen kan duiden op een soort van hersenschudding. Dat doet me wel goed, blijkbaar heb ik dus toch nog hersenen. Nu alleen nog leren hoe ik ze tijdens mijn onhandige acties beter kan gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten