Jij

Wanneer je vakantie hebt, tijd over hebt, bijzonder melig bent en luistert naar 100%NL doe je wel eens rare dingen. Zo stond ik vanavond met een microfoon in een klerenkast Jan van Veen te imiteren.

Zie hier het resultaat: klik en luister

Ja vakantie hebben is best hip :-)

Voor de fans hierbij nog de tekst. Deze tekst is rechtenvrij toe te passen op eenieders vriendje of vriendinnetje... Wel op eigen risico uiteraard.

Jij, bent voor mij wat ik ben voor jij.
Jij, verlost me altijd van de kou.
Jij, van jou krijg ik het warm.
Jij, pakt me vast bij mijn arm.

Jij, met je twinkelende ogen.
Jij, hebt me nog nooit bedrogen.
Jij, komt speciaal van verre.
Jij, bent wat ik zie in de sterren.

Jij, met jou lig ik in het gras.
Jij, loopt altijd met mij in de pas.
Jij, eet samen met mij een ijs.
Jij, en ik wij worden samen oud en grijs.

Jij, klinkt me in de oren als muziek.
Jij, bent voor mij een ware liefdesfabriek.
Jij, bent alles voor mij.
Want jij, maakt me dag en nacht weer blij.

De spijker en het leven

Het leven is net een spijker. Je koopt een spijker en ziet hem als een stuk sterk gereedschap. Hoe vaker je op een spijker slaat, hoe minder sterk de spijker zal zijn. Geef je de verkeerde mensen een hamer in de hand, dan zul je zien dat de spijker binnen de kortste keren krom geslagen is.

Zo is het ook met het leven. Bij je geboorte ben je nog heel opgewekt en vrolijk, hoe vaker je met tegenslag te maken krijgt, hoe minder sterk je zult zijn. Geef je je leven in handen van de verkeerde mensen, krijg je ook "kromme zin".

Ik moet toegeven dat dit een heel fout blog is, maar Gilles begon vanavond over een spijker en het leven te vertellen, maar verder dan deze twee woorden kwam hij niet, waarna ik hem beloofde zijn verhaal in blogvorm af te maken. Mocht iemand nog opmerkingen of aanvullingen hebben, laat ze maar komen :-) Ook bedankt namens Gilles, mijn p-brother.

Blief bie de mam

De Janse Bagge Band weet me meestal wel te inspireren met hun nummers. Zo ook het nummer "Blief bie de mam".

Vanaf september ga ik stage lopen bij Technicolor, een bedrijf op het Hilversumse mediapark. Omdat het bijna niet te doen is om iedere dag op en neer te reizen vanuit Zuid-Limburg, zal ik binnen nu en anderhalve maand "de mam" moeten verlaten.

De mam verlaten brengt een hoop met zich mee. De serieuze zoektocht naar een kamer in en om Hilversum duurt al even voort, maar tot nu toe zonder resultaat. Voor een kamer waar ik niet eens rechtop kan staan, betaal je je al blauw. Volgens mij is de hele "kamerverhuur-wereld" zo ingesteld dat studenten toch een slaapplek nodig hebben en uiteindelijk toch wel de volle mep voor die 8 vierkante meter puinzooi betalen.

Ook de woningvereniging probeert hun slag te slaan door de hoofdprijs te vragen en daarnaast hele vreemde clausules in hun contracten op te nemen, waarbij de gemiddelde student niet eens doorheeft dat hij hard genaaid wordt.

Later als ik groot en sterk ben ga ik in ieder geval geen bezemkasten verhuren aan studenten. Dan zou ik mezelf bijzonder schuldig voelen. Nee, ik ben geen fan van maffia-praktijken.

Maargoed, nu nog even anderhalve maand doorbijten. Binnen die tijd vind ik vast wel iets acceptabels. En zo niet... Dan laat ik me gewoon 2 jaar lang vies oplichten.

Juffrouw Thea

Toen Raoul nog een Raoultje was en op de basisschool zat werd ik een heel jaar lang gekweld door het zogenaamde schoolzwemmen.

Iedere dinsdagochtend stond er een oude afgetrapte VSL-bus voor het schoolplein en gingen we met twee klassen naar Glanerbrook. In Glanerbrook kreeg iedereen verplicht zwemles. Niemand in mijn klas had watervrees, iedereen had al wel minstens zijn A-diploma gehaald voordat het schoolzwemmen begon. Ik nog niet. Zo kwam het dat ik een jaar lang bij juffrouw Thea mocht zwemmen om mijn A-diploma te halen.

Ik vond zwemmen vreselijk. Ik zag er altijd tegenop om het water in te gaan. Ik hoopte iedere keer weer dat ik niet op de bodem van het zwembad zou eindigen en dat juffrouw Thea me uit het oog zou verliezen en ik daar dagen later pas op de bodem gevonden zou worden.

Een jaar lang heb ik mijn best gedaan met watertrappelen en proberen te zwemmen. Juffrouw Thea was niet trots op me. Na een jaar oefenen kwam het diploma-zwemmen en ik durfde nog steeds niet met mijn hoofd onder water te gaan. Ik moest verlenging aanvragen... Ik mocht nog vaker naar Glanerbrook gaan om te oefenen en door te gaan voor mijn diploma. Jippie!

Nee, mijn hoofd zou echt niet onder water gaan. Stel je eens voor. Een mens moet kunnen ademen en dat kan ik niet onder water. Nee nee, mijn hoofd bleef mooi boven water. De gekste dingen werden uit de kast gehaald om mij onder water te krijgen. Zo heb ik een aantal zwemlessen langs de kant gestaan, waar ik mijn adem zo lang mogelijk moest inhouden en waarbij juffrouw Thea met de stopwatch naast me stond om me te vertellen dat ik toch echt wel 54 seconden zonder ademen kon en gewoon zou blijven leven.

Na lang zeuren was ik de zwemlessen heel erg moe, ik besloot toch maar eens onder water te gaan, maar wel niet langer dan 10 seconden. Op wonderbaarlijke wijze haalde ik mijn A-diploma en wilde juffrouw Thea me ook nog een B-diploma aansmeren, maar zo ver is het gelukkig nooit gekomen.

Nu, 12 jaar later, krijg ik het nog steeds benauwd als ik terugdenk aan deze periode. Ik zag er heel erg tegenop om deze week weer naar Glanerbrook te gaan en ik begrijp weer precies waarom. Ik heb meer chloorwater binnengekregen dan goed voor me is, mijn ogen zagen uit alsof ik de hele dag gehuild had, allebei mijn oren weigerden nog mee te werken en alles in mijn lichaam dat zich niet relaxed kon voelen voelde zich niet relaxed. Een aantal keren ging ik toch kopje onder en net als 12 jaar geleden voelde dat niet goed. Uit voorzorg ben ik ook maar niet het diepe ingegaan, om erger kwaad te voorkomen. Maar ach, ik heb het overleefd en me stiekem toch nog redelijk vermaakt.

Guus Meeuwis

De hele week had ik een rothumeur. Mensen om me heen zullen er vast wel iets van gemerkt hebben. Geen idee waar dit humeur precies vandaan kwam, dus nee lieve lezer je hoeft je niet schuldig te voelen.

Toen mijn tante me deze week vroeg of ik met haar mee wilde gaan naar Guus Meeuwis zei ik uiteraard meteen ja.

En daar heb ik absoluut geen spijt van gehad! Het optreden van Guus en zijn band was precies wat ik nodig had. Twee uurtjes Guus maakten mijn hele week weer goed.

Best gek eigenlijk, wat voor invloed muziek op me heeft. Maar toch was ik blij dat ik vooraan stond toen onze Brabantse vriend zijn prachtige liederen liet klinken.

Ondertussen ben ik weer thuis en te moe om een redelijk blog te schrijven, dus ik geef het op en ga nagenieten. Want genieten van mooie momenten is het belangrijkste dat telt in het leven.