Vrouwen! / Mannen!

''Ik begrijp ze niet'' was de conclusie van ons beiden. Waarom doen vrouwen zo moeilijk en waarom stellen mannen zich zo ontiegelijk aan? Dat vrouwen raadsels zijn, daar sluiten ze zich zelf ook wel bij aan maar dat eerlijk toegeven helpt nog niks aan de problemen, de ruzies en de meningsverschillen.

Adam en Eva konden perfect met elkaar opschieten. Ze waren dan ook nog de enige personen op de wereld. Ze hadden alle tijd om met elkaar te praten en elkaar beter te leren begrijpen en te waarderen.

Nu we met meer dan 6 miljard Adam’s en Eva’s op een aardbol leven is het moeilijker om iedereen op de hele wereld te begrijpen. Sommige Adam’s zijn onbegrijpbaar en zo ook sommige Eva’s. De oplossing lijkt heel simpel, praat met elkaar en begrijp elkaar. Maar stiekem ligt de oplossing toch een behoorlijk stuk dieper dan je denkt. Niet voor niets zijn er bibliotheken volgeschreven over vrouwen en is er nog steeds geen enkele man die iedere vrouw zal snappen. Omgekeerd is dit uiteraard exact hetzelfde, hoewel vaak het mannelijke gedrag mede te verklaren lijkt door hun voortplantings drang en vrouwen hier bijna alles op af kunnen schuiven.

Mannen zijn over het algemeen een stuk directer in hun communicatie dan vrouwen. Niet dat een man alles wat hij direct communiceert ook letterlijk zo zal bedoelen, hetgeen voor vrouwen weer moeilijk te begrijpen is. Vrouwen draaien daarentegen vaker om de echte boodschap heen. Als man maken ze het je erg moeilijk. Je moet als man maar begrijpen dat “misschien kunnen we morgen wel frietjes gaan eten” ook “ik ga niet mee, ik ben ongesteld” kan betekenen. Het kan natuurlijk ook aan het feit liggen dat mannen eindeloze hints niet snappen of niet verder nadenken dan wat zij nodig achten, maar daarover zijn de meningen verdeeld en daarmee is weer een bron voor onenigheden geboren.

Het ontcijferen van vrouwen is voor sommige mannen een ware sport. Sporters streven altijd naar het hoogst mogelijke, wat in de meeste gevallen eigenlijk onmogelijk is, zo ook met het begrijpen van vrouwen. Het gek maken van mannen kan voor vrouwen ook een sport zijn of gewoon een iet-wat aparte manier om te flirten.

Na het overlijden van Adam en Eva zijn mannen en vrouwen blijkbaar niet meer in staat om zonder problemen met elkaar te communiceren. Eigenlijk is dat maar goed ook. Wat zou het leven anders toch saai zijn. Waar zouden vrouwen zich druk om moeten maken? En waar zouden mannen anders gek van moeten worden?

Maar is dit nu erg? Nee, zeker niet! Je hoeft niet alles in het leven te begrijpen om een gelukkig leven te hebben. Wij begrijpen elkaar ook niet, maar dat wil niet zeggen dat we allebei niet toch gelukkig zijn en samen tot een blog kunnen komen.

Was getekend,

Sharon en Raoul.

De schop

Soms zijn er van die momenten dat ik even een schop in de goede richting nodig heb. Poets ik maanden mijn auto niet, krijg ik een schop en rij ik meteen naar de wasstraat. Schrijf ik een tijdje geen blogs, krijg ik een schop en begin ik meteen met schrijven.

Toch vind ik het fijn dat er mensen om me heen zijn die me graag een schop in de goede richting willen geven. Het maakt je wakker en doet je goed. Schoppers ik ben jullie dankbaar!

En iedereen die mij een keer geschopt heeft, schop ik ook wel weer eens terug. Zo gaan we allemaal de goede richting op en komt alles goed.

Ondertussen schop ik mezelf mijn bed in, tot de volgende schop!

De trein

Ondanks dat treinen bij lange na niet altijd op tijd rijden en vaak overvol zitten heb ik toch iets met reizen in de trein. Iedere keer als ik instap doet het me toch iets om met zoveel vreemde mensen te reizen, zonder dat je ook maar iets over de mensen om je heen weet.

Mensen uit alle windstreken zitten in dezelfde coupe als ik. Sommigen laten hun muziek aan de hele coupe horen, anderen hebben intieme telefoongesprekken met het thuisfront en onbewust ook met de hele coupe. Naast mij zit een mevrouw van middelbare leeftijd met haar discman te prutsen. In mijn oren zitten de oordopjes van mijn iPhone waar ik op een erg rustig niveau luister naar ontspannende muziek. Het scheelt niet veel of ik val rustig in slaap.

- Station Den Bosch -

Een jongedame, rond de 18 jaar, zwarte jack en een opvallend rode tas, met tranen in haar gezicht stapt de trein in. Twee bankjes van mij vandaan is nog een plek. Gecontroleerd zet ze haar tas tussen haar voeten en pakt ze de Sp!ts. Ongeïnteresseerd bladert ze de gratis krant door.

- Station Eindhoven -

Dezelfde jongedame bladert nog steeds door de Sp!ts. Zo ver ik kan beoordelen heeft ze nog geen letter gelezen. Terwijl de Belgische zanger "Milow" in mijn oren zingt val ik rustig in slaap. Tien minuten later word ik gewekt door een opvallende Nokia-smstoon. De jongedame kijkt verschrikt om haar heen, waarna ze uit haar linkerbroekzak haar gsm neemt. De letters uit deze sms neemt ze wel in zich op. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht. Ze gniffelt, drukt zo snel als ze kan alle toetsen van haar toestel in om een sms-bericht terug te sturen. De glimlach op haar gezicht blijft, ze bladert door haar telefoonboek belt een vriendin op en vertelt haar dat Ben zich bedacht heeft en het toch niet uit is. Vanavond zal ze samen met haar vriendin en Ben naar de bioscoop gaan, haar dag is weer goed.

- Station Weert -

De jongedame neemt haar tas en stapt vrolijk de trein uit. De treinreis tussen Den Bosch en Weert heeft haar goed gedaan. Ik val weer rustig in slaap en een half uur later loop ook ik weer vrolijk de trein uit. Wachtend op de volgende treinreis...

Eenrichting

Als ik een voorwerp moest kiezen waar ik op dit moment het gelukkigst mee ben in mijn leven dan is het wel mijn fiets. Na jaren zonder fiets geleefd te hebben, heb ik een paar weken geleden de grote stap gezet om naar de fietsenmaker te gaan en me weer een fiets aan te schaffen.

In Hilversum kun je namelijk niet zonder een fiets. Met de auto ben ik drie kwartier onderweg om op het mediapark te komen, met de fiets doe ik er maximaal twintig minuten over.

Het hele dorp zit namelijk vol met eenrichtingsstraten, waardoor je als automobilist alleen maar rondjes blijft rijden en geen idee hebt waar je ergens verblijft. Daarnaast heb ik me laten vertellen dat de gemeente Hilversum het fijn vind om een keer per jaar de rijrichting van vele eenrichtingsstraten maar weer eens om te draaien. Daarnaast is iedere week weer een ander stuk van de randweg afgesloten, waardoor je ontdekkingstocht naar nog meer eenrichtingsstraten alleen maar groter wordt.

Nee, ondanks de tegenwind en weigerende versnellingen ben ik heel blij met mijn fiets.

Limburg VS Het Gooi

"Raoul, jij bent toch geen Limburger hè?!?" is de eerste zin die ik hoor in ieder gesprek met iemand in Hilversum. Limburg is voor de meeste mensen in het Gooi een grote ellende. Uren reizen naar de andere kant van de wereld en de Limburger praat nog raar ook.

Na vijf minuten slaat het gesprek toch al snel over naar een positievere kant. Iedereen die ik tot nu toe gesproken heb kon ook heel wat positiefs over Limburg vertellen. Zo had persoon A familie in Limburg wonen, ging persoon B vaak fietsen in het Limburgse landschap, vroeg persoon C zich af of Kerkrade ook in Limburg lag want daar kwam hij vroeger wel eens voor voetbal, persoon D ging wel eens in Limburg op vakantie, persoon E wist dat er in Limburg veel wiet te krijgen was, persoon F keek spotte graag de Duitse Awacs-vliegtuigen aan de Limburgse grens en ga zo maar door...

Uiteindelijk blijkt iedereen diep van binnen toch wel jaloers te zijn op de Bourgondische Limburgers en willen ze hoe dan ook alles over Limburg weten.

En ach ik moet eerlijk bekennen, zo slecht is het leven in het Gooi ook weer niet.

Stilte na de storm

Een tijdje was het stil op deze pagina. Maar vanaf nu komt daar weer verandering in :-) Heb even een redelijk drukke tijd achter de rug. Verhuizen naar het Hilversumse en de eerste week op mijn stageplek zorgden ervoor dat ik even geen tijd had om te bloggen.

Maar maak je borst maar nat, vanaf vanavond weer regelmatig een update. Stay tuned!

Zwemmen is toch best hip

Eerder schreef ik dat ik, door mijn ervaring met juffrouw Thea vroeger, een hekel heb aan zwemmen. Nu ik lekker op vakantie ben stel ik mijn mening toch enigzins bij. Zwemmen is namelijk toch best hip.

Zo lang ik de bodem kan zien en er mensen om me heen zijn die wel kunnen zwemmen kan ik me best goed amuseren in het water. Lekker afkoelen in het "normale bad", lekker zonnen in het buitenbad of bubbelen in de whirlpool's. Allemaal toch best leuke bezigheden.

Het enige nadeel... Zwemmen is best vermoeiend. Maar zo lang je de badmeester uit kunt lachen en er genoeg leuke dames te bekijken zijn, heft dat alle nadelen van zwemmen op.

Caroline Tensen

In de jaren 90 bleef heel Nederland thuis om te kijken naar het televisieprogramma "Het spijt me" van Caroline Tensen. Als ik aan Caroline Tensen denk hoor ik meteen de klanken van het aanstekelijke deuntje van Anita Meyer.

Voor iedereen die onder een steen heeft geleefd en niet weet wat "Het spijt me is" even een korte uitleg. Wanneer je ruzie had met iemand die je heel erg dierbaar was, ging Caroline met een bos bloemen vragen om vergiffenis in de hoop dat de langslepende ruzie kon worden opgelost en alles kon worden vergeten en vergeven.

Soms zorgde de komst van de cameraploeg met een bos bloemen voor hectische taferelen, maar meestal werkte de inzet van Caroline prima en "kwam alles weer goed".

Iedereen heeft wel eens ruzie of doet iets onaardigs in het leven en soms kan het dan inderdaad heel erg moeilijk zijn om sorry te zeggen. Erg jammer dat Caroline haar bloemenmeisjes-baan heeft opgegeven, want volgens mij is in deze branche altijd wel geld te verdienen.

Voor iedere persoon waar ik Caroline eventueel langs zou willen sturen, sorry, het spijt me maar Caroline's programma is verleden tijd. Om het toch proberen goed te maken met iedereen die een Caroline aan de deur verwacht hierbij dit welgemeende virtuele boeket. Just in case :-)

Verhuizen

De eerste en laatste keer dat ik verhuisde was in februari 1989. Ik was amper 1 jaar oud toen mijn ouders vertrokken uit Spaubeek en een huis kochten in Munstergeleen. Veel kan ik me uiteraard niet meer van deze verhuizing herinneren, maar volgens mij voelde ik mezelf al snel thuis in ons nieuwe huis.

Nu, 20 jaar later, sta ik op het punt om weer te verhuizen. Een mooie kamer in de wijk Kerkelanden in Hilversum staat te wachten totdat ik er kom wonen. Nooit heb ik me druk gemaakt wat er allemaal bij een verhuizing komt kijken, omdat ik me mijn enige verhuizing toch echt niet kon herinneren.

Nu ik een paar weken bezig ben met alles rondom mijn verhuizing te regelen begrijp ik niet waarom er mensen zijn die vaak verhuizen. De administratieve rompslomp die verhuizen met zich meebrengt zou ik in ieder geval niet dagelijks willen meemaken. Bellen met de bank, abonnementen op vage tijdschriften omschrijven, een verhuisbericht doorgeven aan de Kamer van Koophandel, je inschrijven bij de nieuwe gemeente, een internetverbinding regelen, een inboedelverzekering aanvragen, huurovereenkomsten tekenen en ga zo maar door.

Pas als dat allemaal geregeld is kan het echte verhuizen beginnen. Ik heb het geluk dat mijn ouders nog mooi in Munstergeleen blijven wonen en ik niet van de een op de andere dag hoef te verhuizen. Zo kan ik rustig 6 keer op en neer rijden met al mijn spulletjes en als ik iets vergeet, rij ik toch gewoon nog een keer.

Ondertussen is mijn nieuwe kamer in principe bewoonbaar. Er staat een bed, een bureau, een tv en ik heb er licht. De rest van mijn spulletjes volgen een dezer weken wel. Uiteraard zal er ook nog wel enkele keren naar de Ikea in Utrecht gereden worden om missende onderdelen te kopen.

Maar als dit allemaal voorbij is kan ik op 6 september officieel zeggen: ik ben verhuisd!

Bitterballen

Een feest zonder bitterballen of andere party-snacks is het niet waard om een feest genoemd te worden. Dat heb ik tenminste wel eens horen zeggen.

Maar wat doe je als je een onverwachts feestje geeft en er geen bitterballen in huis zijn? Dan haal je alle creativiteit die je kunt vinden naar boven en kom je alsnog tot een goede oplossing. Ben je zelf niet zo creatief, volg dan onderstaand stappenplan. Succes gegarandeerd!

Stap 1. Ga op zoek naar een frituurpan

Stap 2. Vul de frituurpan met plantaardig frituurvet

Stap 3. Zet de frituurpan aan

Stap 4. Loop naar de diepvries en neem enkele kroketten uit

Stap 5. Leg de kroketten (zodra de frituurpan op temperatuur is) in de frituurpan

Stap 6. Wacht tot er 6 minuten zijn verstreken, in de tussentijd ga je alvast op zoek naar een aantal vorken en een bord

Stap 7. Neem de kroketten uit de frituurpan en leg ze op een bord

Vanaf nu wordt het interessant

Stap 8. Neem 2 vorken en "snij" de kroketten in minimaal 3 stukken

Stap 9. Kneed de stukken kroket met behulp van de 2 vorken in de vorm van een bitterbal

Stap 10. Smakelijk eten

Jij

Wanneer je vakantie hebt, tijd over hebt, bijzonder melig bent en luistert naar 100%NL doe je wel eens rare dingen. Zo stond ik vanavond met een microfoon in een klerenkast Jan van Veen te imiteren.

Zie hier het resultaat: klik en luister

Ja vakantie hebben is best hip :-)

Voor de fans hierbij nog de tekst. Deze tekst is rechtenvrij toe te passen op eenieders vriendje of vriendinnetje... Wel op eigen risico uiteraard.

Jij, bent voor mij wat ik ben voor jij.
Jij, verlost me altijd van de kou.
Jij, van jou krijg ik het warm.
Jij, pakt me vast bij mijn arm.

Jij, met je twinkelende ogen.
Jij, hebt me nog nooit bedrogen.
Jij, komt speciaal van verre.
Jij, bent wat ik zie in de sterren.

Jij, met jou lig ik in het gras.
Jij, loopt altijd met mij in de pas.
Jij, eet samen met mij een ijs.
Jij, en ik wij worden samen oud en grijs.

Jij, klinkt me in de oren als muziek.
Jij, bent voor mij een ware liefdesfabriek.
Jij, bent alles voor mij.
Want jij, maakt me dag en nacht weer blij.

De spijker en het leven

Het leven is net een spijker. Je koopt een spijker en ziet hem als een stuk sterk gereedschap. Hoe vaker je op een spijker slaat, hoe minder sterk de spijker zal zijn. Geef je de verkeerde mensen een hamer in de hand, dan zul je zien dat de spijker binnen de kortste keren krom geslagen is.

Zo is het ook met het leven. Bij je geboorte ben je nog heel opgewekt en vrolijk, hoe vaker je met tegenslag te maken krijgt, hoe minder sterk je zult zijn. Geef je je leven in handen van de verkeerde mensen, krijg je ook "kromme zin".

Ik moet toegeven dat dit een heel fout blog is, maar Gilles begon vanavond over een spijker en het leven te vertellen, maar verder dan deze twee woorden kwam hij niet, waarna ik hem beloofde zijn verhaal in blogvorm af te maken. Mocht iemand nog opmerkingen of aanvullingen hebben, laat ze maar komen :-) Ook bedankt namens Gilles, mijn p-brother.

Blief bie de mam

De Janse Bagge Band weet me meestal wel te inspireren met hun nummers. Zo ook het nummer "Blief bie de mam".

Vanaf september ga ik stage lopen bij Technicolor, een bedrijf op het Hilversumse mediapark. Omdat het bijna niet te doen is om iedere dag op en neer te reizen vanuit Zuid-Limburg, zal ik binnen nu en anderhalve maand "de mam" moeten verlaten.

De mam verlaten brengt een hoop met zich mee. De serieuze zoektocht naar een kamer in en om Hilversum duurt al even voort, maar tot nu toe zonder resultaat. Voor een kamer waar ik niet eens rechtop kan staan, betaal je je al blauw. Volgens mij is de hele "kamerverhuur-wereld" zo ingesteld dat studenten toch een slaapplek nodig hebben en uiteindelijk toch wel de volle mep voor die 8 vierkante meter puinzooi betalen.

Ook de woningvereniging probeert hun slag te slaan door de hoofdprijs te vragen en daarnaast hele vreemde clausules in hun contracten op te nemen, waarbij de gemiddelde student niet eens doorheeft dat hij hard genaaid wordt.

Later als ik groot en sterk ben ga ik in ieder geval geen bezemkasten verhuren aan studenten. Dan zou ik mezelf bijzonder schuldig voelen. Nee, ik ben geen fan van maffia-praktijken.

Maargoed, nu nog even anderhalve maand doorbijten. Binnen die tijd vind ik vast wel iets acceptabels. En zo niet... Dan laat ik me gewoon 2 jaar lang vies oplichten.

Juffrouw Thea

Toen Raoul nog een Raoultje was en op de basisschool zat werd ik een heel jaar lang gekweld door het zogenaamde schoolzwemmen.

Iedere dinsdagochtend stond er een oude afgetrapte VSL-bus voor het schoolplein en gingen we met twee klassen naar Glanerbrook. In Glanerbrook kreeg iedereen verplicht zwemles. Niemand in mijn klas had watervrees, iedereen had al wel minstens zijn A-diploma gehaald voordat het schoolzwemmen begon. Ik nog niet. Zo kwam het dat ik een jaar lang bij juffrouw Thea mocht zwemmen om mijn A-diploma te halen.

Ik vond zwemmen vreselijk. Ik zag er altijd tegenop om het water in te gaan. Ik hoopte iedere keer weer dat ik niet op de bodem van het zwembad zou eindigen en dat juffrouw Thea me uit het oog zou verliezen en ik daar dagen later pas op de bodem gevonden zou worden.

Een jaar lang heb ik mijn best gedaan met watertrappelen en proberen te zwemmen. Juffrouw Thea was niet trots op me. Na een jaar oefenen kwam het diploma-zwemmen en ik durfde nog steeds niet met mijn hoofd onder water te gaan. Ik moest verlenging aanvragen... Ik mocht nog vaker naar Glanerbrook gaan om te oefenen en door te gaan voor mijn diploma. Jippie!

Nee, mijn hoofd zou echt niet onder water gaan. Stel je eens voor. Een mens moet kunnen ademen en dat kan ik niet onder water. Nee nee, mijn hoofd bleef mooi boven water. De gekste dingen werden uit de kast gehaald om mij onder water te krijgen. Zo heb ik een aantal zwemlessen langs de kant gestaan, waar ik mijn adem zo lang mogelijk moest inhouden en waarbij juffrouw Thea met de stopwatch naast me stond om me te vertellen dat ik toch echt wel 54 seconden zonder ademen kon en gewoon zou blijven leven.

Na lang zeuren was ik de zwemlessen heel erg moe, ik besloot toch maar eens onder water te gaan, maar wel niet langer dan 10 seconden. Op wonderbaarlijke wijze haalde ik mijn A-diploma en wilde juffrouw Thea me ook nog een B-diploma aansmeren, maar zo ver is het gelukkig nooit gekomen.

Nu, 12 jaar later, krijg ik het nog steeds benauwd als ik terugdenk aan deze periode. Ik zag er heel erg tegenop om deze week weer naar Glanerbrook te gaan en ik begrijp weer precies waarom. Ik heb meer chloorwater binnengekregen dan goed voor me is, mijn ogen zagen uit alsof ik de hele dag gehuild had, allebei mijn oren weigerden nog mee te werken en alles in mijn lichaam dat zich niet relaxed kon voelen voelde zich niet relaxed. Een aantal keren ging ik toch kopje onder en net als 12 jaar geleden voelde dat niet goed. Uit voorzorg ben ik ook maar niet het diepe ingegaan, om erger kwaad te voorkomen. Maar ach, ik heb het overleefd en me stiekem toch nog redelijk vermaakt.

Guus Meeuwis

De hele week had ik een rothumeur. Mensen om me heen zullen er vast wel iets van gemerkt hebben. Geen idee waar dit humeur precies vandaan kwam, dus nee lieve lezer je hoeft je niet schuldig te voelen.

Toen mijn tante me deze week vroeg of ik met haar mee wilde gaan naar Guus Meeuwis zei ik uiteraard meteen ja.

En daar heb ik absoluut geen spijt van gehad! Het optreden van Guus en zijn band was precies wat ik nodig had. Twee uurtjes Guus maakten mijn hele week weer goed.

Best gek eigenlijk, wat voor invloed muziek op me heeft. Maar toch was ik blij dat ik vooraan stond toen onze Brabantse vriend zijn prachtige liederen liet klinken.

Ondertussen ben ik weer thuis en te moe om een redelijk blog te schrijven, dus ik geef het op en ga nagenieten. Want genieten van mooie momenten is het belangrijkste dat telt in het leven.

Hier aan de kust, de zeeuwse kust

Dit weekend ben ik als bezoeker naar het door Blof georganiseerde festival "Concert at Sea" geweest. Op de Brouwersdam (onderdeel van de Delta-werken, voor de geschiedenisfreaks) stonden in twee dagen tijd 80.000 mensen te springen en te genieten van de klanken van onder andere Racoon, Blof, Ilse DeLange en Marco Borsato.

Ik ben wel vaker op een festival geweest, maar nog nooit was ik zo onder de indruk als van "Concert at Sea". Half Zeeland was afgezet voor auto's, waardoor ik dacht dat we nooit op de Brouwersdam terecht zouden komen. Maar niets was minder waar. Grote borden brachten ons naar een parkeerplaats, 20 minuten rijden vanaf de Brouwersdam. Een heel peloton pendelbussen bracht ons van en naar de dam.

Op het festivalterrein hing een heel intiem sfeertje. Ik heb geen enkele ruzie gezien en iedereen genoot zichtbaar aan de Zeeuwse kust.

Mijn hoogtepunt op CAS was toch wel het optreden van Marco Borsato. Zijn eerste festivaloptreden in dertien jaar was volgens hem zelf ook een gigantisch succes. Dit kan ik echt beamen. Ik raad iedereen die ooit in de gelegenheid komt om een concert van Marco en zijn voltallige band te bezoeken echt aan om het te doen!

En nu... Heb ik heimwee naar Zeeland.

Raoul Wallenberg

Ik heb mezelf eigenlijk nooit afgevraagd waar mijn naam vandaan komt, of welke betekenis mijn naam kan hebben. Volgens mij keken mijn ouders in een namenboekje, deden ze ienemienemutte en kwam er "Raoul" uit. Zo ver ik weet is er ook niemand in mijn familie die ook de naam Raoul draagt, waar ik naar vernoemd zou kunnen zijn.

Ik had ook nog nooit van een bekende Raoul gehoord, op de profvoetballer wiens naam net iets anders geschreven wordt na. En nee, met hem zou ik niet vergeleken willen worden... Bah, voetbal.

Tot gisteren. Toen kwam ik erachter dat ten tijde van de Tweede Wereldoorlog de Zweedse diplomaat Raoul Gustav Wallenberg leefde. Hij was een telg uit de invloedrijke Zweedse familie Wallenberg en is bekend geworden nadat hij 20.000 tot 100.000 Hongaarse Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft gered.

Hij werd in 1944 naar de Zweedse ambassade in Boedapest gestuurd, met het doel om de Hongaarse Joden van de dood te redden. Hier bouwde hij zeker dertig schuilwoningen, waar hij de Hongaren nagemaakte Zweedse paspoorten gaf. Doordat Zweden ten tijde van de Tweede Wereldoorlog neutraal was, gaven deze paspoorten bescherming tegen deportatie.

Jammer dat ik nooit oplette tijdens de geschiedenislessen op de middelbare school... Anders had ik misschien al veel eerder geweten dat ik vernoemd zou kunnen zijn naar een echte held.

Und es war Sommer...

Op 21 juni, afgelopen zondag, is de astronomische zomer weer begonnen. De meteorologische zomer is al op 1 juni begonnen, maar sinds afgelopen zomer is het nu ook 100% zomer.

Op een of andere manier doet de term zomer iets met me. Al heb ik nog zo slecht geslapen op een zomerse dag, kom ik naar buiten, loop ik 20 minuten naar het station en voel ik me als herboren. Dat zou ik in de winter niet eens durven te proberen.

Voor de rest heb ik eigenlijk weinig te typen, gaat allen lekker naar buiten, zet de BBQ's aan en geniet van de zomer :-)

De eerste keer

Ik herinner het me nog goed. Een jaar of acht geleden, ik zat in de tweede klas. In mijn klas was iedereen fan van iets of iemand, dus ja dat moest ik ook... Zo werd ik fan van Sita, bekend geworden door het programma "Starmaker".

Toen ik hoorde dat de formatie K-Otic, waar Sita en de rest van Starmaker in speelde, in Geleen kwam optreden moest en zou ik er naar toe gaan. Een vriend van me, die ook wel een beetje fan was, zou met me meegaan. Ik ging naar het postkantoor en kocht met het geld waarvoor ik weken kranten had moeten bezorgen een mooi kaartje van Ticketservice. Alleen daarvan was ik al onder de indruk.

Uiteindelijk bleek ik een van de laatste kaartjes gekocht te hebben en kon die vriend niet met me meegaan. Ik zou helemaal alleen als klein jongetje naar een concert gaan. Boh, dat voelde best eng, maar aan de andere kant ook super trots en goed.

Op de avond van het concert ging ik zelfs op de fiets naar de Hanenhof en sloot ik me aan in een wachtrij van honderden meiden die al de hele middag voor de deur lagen te wachten. Dit vond ik raar, het concert begon toch pas over een uur...

Eenmaal binnengekomen was ik zwaar onder de indruk. Man, wat leek de Hanenhof een grote zaal. Een groot decor op het podium, met steigers in meerdere verdiepingen. Het zag er super uit. K-Otic begon met het spelen van "Damn, I think I love you" en ik voelde me het gelukkigste jongetje van de wereld. Ik had nog nooit met zoveel vreemde mensen gesproken, laat staan dat ik bij een vreemde man in de nek had gezeten.

Nu ik er aan terug denk was het best een belachelijk concert. Maar ik was nog jong en voelde me er goed bij. Tevens was het mijn eerste stap naar volwassenheid, en precies daar ging het fout...

De liefde voor muziek

Ik ben verliefd! Mja what's new? Iedereen is wel eens verliefd. Ja dat is waar, maar ik ben 24/7 verliefd en ook altijd al geweest. Wie is de (on)gelukkige? Op die vraag zijn meerdere antwoorden mogelijk...

Nee, ik ben geen slet. Wat dan wel? Ik ben verliefd op muziek. En dan ook nog in de breedste zin van het woord. Alles wat een klein beetje melodisch klinkt, zou ik zo verliefd op kunnen worden.

Waarom deze liefde? Omdat muziek iets met me doet. Het is een gevoel dat moeilijk te beschrijven is, net als liefde tussen personen. Je voelt dat je verliefd bent maar kunt niet uitleggen waarom.

Een ding is wel zeker. Ik val niet alleen op een lekkere melodie. Nee, vooral nummers met inhoud doen het goed in mijn muziek top 10. En ja, ik luister ook genoeg baggermuziek, maar dat is aleen om mijn echte muzieksmaak te camoufleren.

Hoe dan ook, muziek doet iets met me. Voel ik me kut, zet ik muziek op die ik relaxed vind en voel ik me binnen no-time stukken beter. Voel ik me goed, luister ik vrolijke muziek en blijf ik me goed voelen. Heb ik zin om depri te zijn, dan heb ik ook daar weer muziek voor.

En ja, mijn 24/7 liefde voor muziek kan ook gewoon gecombineerd worden met de liefde voor een vrouw. Want ja, muziek kan natuurlijk niet strijken...

Alice

Zie hier Alice. Het wonder uit mijn klas. Het liefste, aardigste, hipste meisje dat je je maar in je klas kunt indenken.

Waarom dit blog? Nouja, omdat ze mij vanochtend bij de Albert Heijn overhaalde tot het kopen van Javaanse kroepoek. Ik had het nog nooit geprobeerd, maar Alice heeft smaak. Als er iemand is die weet wat lekker is, dan is het Alice wel.

Alice, je bent mijn heldin :-)

En nu heb ik weer genoeg geslijmd voor vandaag...

Biometrie

Een goede vriend van me studeert biometrie. Voordat hij vorig jaar besloot om voor deze studie te kiezen, had ik er nog nooit van gehoord. Het bleek iets nieuws te zijn. Biometrie is namelijk de schakel tussen mens en techniek. Biometriologen, of hoe op Biometrie afgestudeerde mensen ook mogen heten, verdienen hun geld door apparatuur voor medische toepassingen te ontwikkelen, maken, onderhouden, enzovoorts.

Terwijl ik in mijn bed lig heb ik een geniaal idee waar mijn goede vriend wellicht veel geld aan kan gaan verdienen. Omdat ik niet de lulligste ben deel ik dit idee niet alleen met hem, maar met de hele wereld. Ik hoef er geen geld voor, geen patent op mijn naam. Nee, het enige wat ik vraag is een gratis eerste exemplaar van mijn uitvinding.

Wat is mijn uitvinding dan? Nou... Ik ben op zoek naar een schakelaar die, het liefst draadloos, aan mijn hoofd gekoppeld zit waardoor ik als ik in bed lig de gedeeltes van mijn hersenen die ik op dat moment niet nodig heb kan uitschakelen. Zodat ik meteen als ik in bed lig in slaap val en niet eerst nog ga denken aan honderden dingen die er op het moment dat ik wil gaan slapen toch niet toe doen.

Het enige nadeel aan mijn schakelaar is dat ik nooit meer zo'n geniaal idee als dit zal bedenken...

Een dag uit het leven van...

... de podiumtechnicus.

Gisteren ben ik een dag in de huid van een podiumtechnicus gekropen. Gewoon om te zien hoe zwaar een dag voor deze mensen echt is en om te kijken of ik nog meer respect voor eenieder die dit vak uitoefent kon krijgen.

's Ochtends vroeg werd ik wakker en vertrok ik naar de feesttent in Susteren, waar al een begin gemaakt was met het opbouwen van een grote "set". Voor de kenners, 12 gevlogen tops in een line-array, 2 losse tops en 8 subs. In de redelijk kleine feesttent zou diezelfde avond een feestavond plaatsvinden met optredens van onder andere Jannes, een Andre Hazes imitator en met als klap op de vuurpijl de Volendamse vrienden Nick en Simon.

Laat ik beginnen met zeggen dat er in een vrachtauto echt veel flightcases (kisten met materiaal) passen. Even na het middaguur hadden we alles op z'n plek staan en kon het aansluiten van alle spullen beginnen. Versterkers aansluiten op line-array, equalizers op versterkers voor de monitoren, monitorgroepen maken, en nog meer typische PT-dingen.

Op het moment dat we ver klaar waren werd de feesttent omgedoopt tot springkussen-disco. Twee DJ's draaiden leuke muziek, terwijl alle kinderen uit Susteren op springkussens konden meespringen en dansen.

Na deze springkussendisco was er tijd voor een soundcheck van de band "Spik & Span". Nadat de hele set wel lekker klonk konden we ons volgooien met frietjes en snacks. Ik kwam er achter dat je van werken best wel honger kunt krijgen.

Na het eten duurde het niet lang meer voordat de tent zich begon te vullen en "Spik & Span" kon beginnen aan hun optreden. Tijdens de optredens stond ik backstage naast het podium om de geluidstechnici van de artiesten en de artiesten zelf op te vangen. Zo hadden zowel Jannes, de neppe Hazes als Nick en Simon allemaal hun eigen geluidsman met een kleine geluidsset bij zich die dan naast het podium weer moest worden "ingeprikt" op een lange kabel die naar de echte geluidstafel in het midden van de tent ging.

Geluidsmannen zijn best aardig en grappig en zagen mij (de podiumtechnicus-voor-een-dag) zelfs als hun collega. Best een vage gedachte dat iedere beunhaas zo gewaardeerd wordt ;-)

Nadat Nick en Simon hun laatste klanken speelden en Spik & Span hun laatste set ook hadden afgerond kon het opruimen beginnen. Man wat een klus! Alle flightcases met spullen die 's ochtends uit de vrachtwagen kwamen, moesten ook weer gevuld de vrachtwagen in. Na drie uurtjes met veel te veel man afbreken hadden we het er dan eindelijk opzitten.

Toen ik om 5 uur 's ochtends thuiskwam en de vogeltjes weer hoorde fluiten, voelde ik me moe maar voldaan. En geloof me, mijn respect voor podiumtechnici is op een dagje tijd vertienvoudigd!

Volg je gevoel

Ken je dat gevoel? Je rijdt over straat en je hebt echt geen idee hoe je bij je eindbestemming uitkomt... Laat staan dat je überhaupt weet hoe je eindbestemming er uit ziet.

De beste oplossing voor dit gekke verschijnsel is gewoon op je gevoel af te gaan. Zegt je gevoel dat je naar links moet, zet dan je verstand op 0 en ga alsjeblieft zonder nadenken gewoon naar links. Dan zul je zien dat je altijd op je bestemming uitkomt.

Nog makkelijker is het wanneer je op het gevoel van je bijrijder afgaat. Zo hoef je zelf je verstand niet op 0 te zetten, maar kun je gewoon op de weg blijven letten. Wel zo veilig ook. En als je bijrijder inderdaad echt op zijn/haar gevoel afgaat zul je zien dat je ook op deze manier op de juiste bestemming terecht komt.

Soms lijkt de juiste weg vinden best moeilijk, maar volg dan alsjeblieft eerst je gevoel en daarna de weg. Geloof me dan komt alles goed.

Just a little song...

Gewoon, omdat het een mooi nummer is. Behoeft verder geen uitleg als je het mij vraagt.

En ja, mijn volgend blog zal langer zijn...

De regisseur

De regisseur is een belangrijke schakel in een meercamera-tv-uitzending. Vaak wordt het werk van de regisseur ernstig onderschat. Als regisseur bepaal je hoe het programma er uiteindelijk uit komt te zien. Wanneer de regisseur een andere mening heeft dan de bedenkers van een tv-concept, zal zijn stijl uiteindelijk toch aanwezig zijn in het programma.

De regisseur bepaalt tevens het humeur van alle cameramensen en andere mensen op de vloer die via een intercomsysteem naar de regisseur mogen luisteren. Wanneer je te maken hebt met een regisseur die midden in de nacht is opgestaan en de dag voor opname te veel heeft gedronken, waardoor hij constant door de intercom aan het gapen is zul je zien dat de rest van het team binnen no-time ook niets anders meer kan dan gapen. Wanneer de regisseur alleen maar zit te schelden, wordt het team ook ongemotiveerd.

Kortom, als regisseur heb je een verantwoordelijke taak. Het programma staat of valt bij zijn/haar werk. Daarom heb ik respect voor iedereen die tijdens een opname in mijn oor praat.

Hubse al gesjreve?

Hubse al gesjreve
Vievenzeventig breve
Hubse al gesjreve
Vievenzeventig breeve
Hubse al gesjreve
Dan schrief mar opnuj

Solliciteren. Iedereen solliciteert wel eens. In deze tijden van economische crisis zullen velen een dagtaak hebben aan solliciteren, op gesprek komen, en weer afgewezen worden.

Zelf ben ik de afgelopen weken ook weer druk aan het schrijven geweest. Niet om aan werk te komen, ik heb gelukkig genoeg te doen. Maar vanaf september moet ik 30 weken stage lopen als beeldtechnicus binnen een audiovisueel bedrijf. Ondanks dat "de markt" staat te springen om beeldtechnici, is het me tot op heden nog steeds niet gelukt om een definitieve stageplek te bemachtigen.

Facilitaire bedrijven en omroepen in Nederland, Duitsland en Belgie hebben allemaal afspraken lopen met diverse gevestigde opleidingscentra, waardoor al hun stageplekken al vergeven zouden zijn. Ik heb de pech dat ik in 2007 aan een nieuwe audiovisuele opleiding in het Limburgse ben begonnen en als eerste lichting een stageplek moet vinden bij bedrijven die niet eens weten dat Limburg bestaat. Laat staan dat ze weten dat er een Raoul Brouns is die een opleiding tot beeldtechnicus volgt in datzelfde Limburg.

Maar we schrijven gewoon verder. Al is het op dit weblog, waar een gefrustreerde HRM-medewerker die op zoek is naar een beeldtechnicus via grote vriend Google op terecht komt.

Zo oud als je je voelt

"Je bent zo oud als je je voelt", is een veelgehoorde kreet. Door deze kreet fluctueert mijn leeftijd dagelijks. Soms zijn er dagen dat ik me als een verstandige 21-jarige voel. Maar soms zijn er ook dagen dat ik me als een kind van 4 voel.

Wanneer je je als een kind van 4 voelt, moet je ook dingen doen die een kind van 4 normaliter zou beleven. Zo ging ik deze week vol goede moed naar een super vet speeltuintje. Ik had al lang niet meer op een "wipkip" gezeten, maar het moest er gewoon weer een keer van komen. De eerste minuten op de wipkip ging alles goed en amuseerde ik me kostelijk. Bwoh, dat ik dat allemaal zo lang gemist moest hebben.

"Vroeger" was het leuk om ook met z'n tweeën tegelijk op een wipkip te klimmen. Samen woog je nog steeds niets en paste je perfect op de wipkip. Dat moest ik nu dus ook wel proberen. Nou, ik heb nog nooit zo snel naast een wipkip gelegen, maar oh wat hadden we een plezier.

En plezier hebben is precies waar het om draait als je je als een 4-jarige voelt. Alleen jammer dat de buurman van het speeltuintje het daar niet helemaal mee eens was, maar dat kon misschien ook aan het tijdstip van de dag liggen. Achja, op mijn volgende 4-jarige-dag doe ik het gewoon weer!

Groot zijn op pinkpop

Wanneer je langer bent dan 1 meter 90 en je bent op een festival als Pinkpop heb je een hoop voordelen. Het maakt niet uit waar je in het publiek staat, je zult altijd perfect zicht hebben op het podium.

Vooraan moeten staan om een optreden mee te krijgen is vaak namelijk geen pretje. Velen zullen duwen, trekken, schoppen en slaan om een plekje vooraan te bemachtigen. Maar ik niet. Ik sta liever halverwege, of helemaal achteraan. Zo krijg ik alsnog alles mee en hebben mijn oren minder last van > 120 dB geluid.

Natuurlijk heeft lang zijn ook nadelen. Zo ook op Pinkpop. Het is gigantisch vervelend om met je 1 meter 90 samen met iemand van dezelfde lengte in een tentje van 1,60 x 1,60 te moeten slapen. Maar ach, ook dat heeft wel iets knus en gezelligs en past weer goed bij de Pinkpop-sfeer. 

Back-to-basic

Het hele jaar willen we allemaal zo luxe mogelijk leven. Lekker iedere nacht slapen in een groot, warm bed. Iedere ochtend een heerlijk ontbijt. 's Avonds een degelijke maaltijd.

Een keer per jaar zetten we al deze luxe opzij en gaan we massaal naar Pinkpop toe. Zo ook ik dit jaar. Vorig jaar had ik de luxe dat ik iedere avond op en neer naar huis reed, me lekker kon douchen en de volgende dag weer fris en fruitig op Pinkpop kon verschijnen. Dit is toch niet helemaal het Pinkpop gevoel.

Op Pinkpop hoor je met een lekkend zeil, kapotte stokken en flink wat tape nu eenmaal een tent in elkaar te zetten. Slapen op een matje, nog harder dan beton, een deken met een rits die net niet past je kent het wel.

Maar het leukste aan slapen op een Pinkpop-camping is nog altijd het bekijken van alle medecampinggangers. Vooral de verwarde gezichten 's ochtendsvroeg, mensen die behoorlijk duf uit hun ogen kijken. Dan vraag je je af, zou ik er ook zo begaaid bijlopen? Het antwoord mag duidelijk zijn: Ja! Natuurlijk!

Ondertussen sta ik op uit mijn (ofja Midas') tent en ga ik me weer raar laten aankijken. Heerlijk, Pinkpop :-)

Het spel en de regels

Laat ik beginnen met te vertellen dat in gezelschap een leuk spel spelen best leuk kan zijn. Kan zijn inderdaad. De verliezende partij zal vaak klagen over de leukheidsfactor van het spel, terwijl de winnende partij het spel geweldig zal vinden.

Wanneer je samen met een van je spelpartners vaak de verliezende partij bent, kan het leuk zijn om samen te besluiten de spelregels enigszins te verdraaien. Natuurlijk vertel je deze verdraaide spelregels niet aan de altijd winnende partij.  Op deze manier kun je alsnog het gevoel krijgen dat je gewonnen hebt.

Niet alleen bij gezelschapsspellen kun je goed sjoemelen met de regels. Zelf ben ik absoluut geen held met bowlen, maar door gebruik te maken van iets andere regels om te winnen lukt het me vaak om volgens mijn eigen regels toch te winnen. Het leukste aan winnen-volgens-je-eigen-regels is de verbaasde gezichten van de mensen die meespelen, wanneer je ineens gefeliciteerd wordt terwijl je volgens de officiële regels bijvoorbeeld de op een na laatste werd.

Maar, met welk spel dan ook, eigenlijk blijft meedoen veel belangrijker dan winnen.

En nee ik ben niet recent gaan bowlen, maar ik had tijdens mijn vorige bowlingsuitje beloofd een blog over het verdraaien van regels te schrijven. Beter laat dan nooit ;-)

Never change a winning concept

Never change a winning concept. Een zin die ik heel heel heel graag tegen de firma van die lange gast met zijn grote gele M zou willen zeggen.

Ik was een grote fan van de McFlurry Cornetto Chocolade. Iedere keer als ik in de buurt van een grote gele M kwam kon ik het niet laten om een McFlurry te nemen. Maar sinds een aantal weken heeft de McDonald's haar McFlurry assortiment drastisch gewijzigd. 

De McFlurry Cornetto Chocolade heeft plaatsgemaakt voor een McFlurry Cornetto Bosvruchten. Ik kon het niet laten om hem deze week toch te proberen, maar nee dit was niet wat ik van een McFlurry verwachte...  McDonald's mag ik alsjeblieft mijn oude vertrouwde McFlurry Cornetto Chocolade terug??

Stiekem vind ik de nieuwe McFlurry Kitkat (met caramel) wel veel lekkerder dan alle McFlurry's die er voorheen waren, maar dat ga ik natuurlijk niet typen, dan klopt de titel van mijn blog niet meer.

Raoul de Leeuw

Nee, ik ben niet de broer van Paul de Leeuw. Mijn sterrenbeeld is wel leeuw. Als ik kijk naar de astrologische eigenschappen van een leeuw twijfel ik soms of mijn ouders of de medewerker van de burgerlijke stand zich niet een maandje hebben vergist. Maar ik ga er in principe vanuit dat ik toch gewoon een leeuw ben.

Ik hecht niet heel veel waarde aan het lezen van horoscopen, maar doe het stiekem toch iedere ochtend. Het leuke is dat de Spits en de Metro me vaak een compleet tegenovergestelde daghoroscoop voorschotelen. Wanneer ik deze 2 horoscopen combineer, lijken ze echter wel altijd te kloppen.

Hoe komt dit? Dit komt doordat je astrologie op meerdere manieren kunt interpreteren. Wanneer Mars vandaag in het sterrenbeeld Leeuw staat kan de ene astroloog dit interpreteren als een extra kracht van Mars voor de Leeuw. De ander kan het zo interpreteren dat de Leeuw vandaag zal strijden voor iets.

Op deze manier krijg je twee compleet verschillende daghoroscopen, maar over beiden valt wel iets te zeggen.

En ach, of het nu allemaal klopt of niet, ik krijg wel weer 5 minuten van mijn treinreis om. Soms zelfs gecombineerd met een goed gevoel, wie wil dat nu niet?

Alles

Alles
is best wel veel
Alles

is samen een geheel

Alles
kan soms tegenzitten
Alles
zorgt ervoor dat je niet kunt pitten

Alles
is zo mooi als je het jezelf maakt
Alles
zorgt er voor dat jouw eten je smaakt

Alles
is een vaag woord
Alles
maakt mij soms een beetje gestoord

Alles
is leuker na een glaasje wijn
Alles
kan heel mooi zijn

Alles
een woord waar ik de betekenis niet van weet
Alles
is eigenlijk nooit compleet

Alles
een woord dat iets met je doet
Alles
komt goed

Draadloos

Tegenwoordig moet alles draadloos, gemakkelijk en snel zijn. In "the middle of nowhere" werken op je laptop, terwijl je via msn-messenger contact hebt met mensen die duizenden kilometers verderop zitten is meer regel dan uitzondering.

In het draadloze bestaan van vandaag is toch nog niet alles draadloos. Bij meercamera-registraties zoals je deze veelvuldig op televisie ziet worden kilometers kabels uitgerold om ervoor te zorgen dat alle camerabeelden de reportagewagen en uiteindelijk jouw huiskamer kunnen bereiken. Wanneer een reportagewagen op locatie wordt ingezet is het van belang dat weinig mensen last hebben van deze bulk kabels. Het mag natuurlijk nooit gebeuren dat een prominent persoon kan struikelen over een camerakabel.

Om het struikelen tegen te gaan lopen deze camerakabels vaak via een onbegrijpbare route, waar gasten en het publiek niet mee in aanraking kunnen komen. Zo ook gisteren. Voor de dvd-opnames van het 200-jarig bestaan van "Capella Sancti Servatii" in de Sint-Servaas basiliek van Maastricht moesten alle camera-, audio-, spannings- en beamerkabels via een klein kattenluikje aan de zijkant van de basiliek richting de reportagewagen. Om ongenode gasten uit de buurt van het kattenluikje te houden stond er op enkele meters van het kattenluikje een gietijzerenhekwerk van ongeveer 1,40 meter hoog. In dit hekwerk zat een klein poortje, zodat de cameramensen en beeldtechnici bij het kattenluikje konden komen, zij het door zich te moeten bukken.

Het leggen van de kabels was geen enkel probleem. Alles werkte precies volgens plan. De opname kon beginnen.

Nadat de laatste klanken van het Limburgs Symfonie Orkest en de Cappella Sancti Servatii klonken was het tijd om de reportagewagen weer in te ruimen. Cameramensen, geluidsman, regisseur en wat assistenten begonnen alvast met het opruimen van alle materialen in de kerk. Ik bleef buiten bij de reportagewagen en begon met afkoppelen van alle bekabeling. Omdat het in de kerk wat langer duurde dan ik had verwacht begon ik alvast met het oprollen van kabels tot aan het kattenluikje. Voor het poortje bleef ik met mijn haspel staan, rolde zo veel als ik kon en toen de klus geklaard was stond ik op en BOEM-PATS-AUW mijn hoofd tegen de bovenkant van het gietijzeren poortje. 

Een minuut lang zag ik sterretjes en wist ik niet wat me gebeurd was. Nu, 14 uur later, wrijf ik over mijn hoofd en voel ik een bult. Ook voel ik mijn hoofd nog pijn doen, wat naar ik me heb laten vertellen kan duiden op een soort van hersenschudding. Dat doet me wel goed, blijkbaar heb ik dus toch nog hersenen. Nu alleen nog leren hoe ik ze tijdens mijn onhandige acties beter kan gebruiken.

Out-of-the-box

Soms is het fijn, noodzakelijk of aan te raden om verder te denken dan je standaard denkkader. Lekker out-of-the-box denken. Niets is te gek, alles kan en mag.

Op elke willekeurige plek kun je je gedachten omzetten en out-of-the-box denken. Maar waarom zou je altijd met beide benen op de grond moeten denken, als je ook kunt denken terwijl je meters boven de grond op de kop in de lucht hangt? Juist op dit soort momenten ben je het creatiefst. Door alle ideeën die je op gekke out-of-the-box momenten hebt bedacht, heb je weer genoeg energie en materiaal om de volgende weken door te komen.

Ik kan iedereen dan ook aanraden om af en toe dan ook gewoon die doos te openen.

Wat is genieten?

Genieten is een opgewekt gevoel, vaak aangevuld met een glimlach, waarmee je lichaam vertelt dat je je van binnen goed voelt.

Veel mensen genieten te weinig. Je leeft je leven maar 1 keer, dus ik zou iedereen aanraden zoveel mogelijk te genieten van het leven. Hoe geniet je? Door te denken aan alle invloeden, klein of groot, die jou op een of andere manier gelukkiger maken.

Natuurlijk verschilt genieten van persoon tot persoon. Muziek kan mij gelukkig maken, waardoor ik geniet. Een ander geniet door het eten van een McFlurry. Nog een ander geniet van de liefde die hij ontvangt van zijn vriendin. Je kunt zelfs genieten van een goede nachtrust.

Het maakt dan ook echt niet uit hoe je geniet, als je het maar doet. Geloof me, dan komt alles goed.

Geneet van 't laeve zolang este kins.
Maak sjpas en plezeer, de laefs toch mèr ins.
Want sjtraks, es 't te laat, is hubste sjpiet dervan.
Geneet dus van 't laeve zolang es 't nog kan.

Cabrio's zijn hip

Toen mijn vader vorig jaar midden in de winter aankondigde dat hij zich een cabrio ging kopen, heb ik hem eerst heel erg uitgelachen. Wie koopt er nu een cabrio, terwijl hij/zij in Nederland woont? Het land waar je maar 3 dagen in het jaar met open dak kunt rijden...

Nu het lente is en al de nodige warme dagen voorbij zijn moet ik mijn mening toch echt bijstellen. Hoe vaker ik in mijn vaders auto rijd, hoe leuker ik hem vind. Alle vooroordelen die ik over de lelijke Ford Focus cabrio had, zijn voltooid verleden tijd. Hij is helemaal niet lelijk, nouja hij is lelijker dan de sportievere Focus-modellen maar hij is niet overdreven lelijk.

Mijn vaders cabrio rijdt als een zonnetje, graag ga ik met hem van A naar B en ook nog terug. In de winter met gesloten dak en de stoelverwarming op standje 5, en in de lente gaat het dak eraf en gaan alle remmen los.

Ik twijfel nog wat ik het leukste vind aan papa's cabrio. Zou het met zonder dak ijsjes eten zijn? Nee, ik weet het zeker. Het leukste aan cabrio's is na een warme dag 's nachts met open dak naar een schitterende sterrenhemel te kunnen kijken.

Zweden VS Denemarken

Vandaag kwam ik op het geniale idee om mijn kapotte klerenkast en boekenkast naar het milieupark te brengen en op zoek te gaan naar een goede vervanger voor beiden.

Vraag een willekeurig persoon waar hij/zij als eerste aan denkt bij het aanschaffen van een kast en de kans is groot dat het woord IKEA genoemd wordt. Zo ging het ook bij mij. Voordat ik naar de blauw/gele woonmarkt zou rijden bekeek ik eerst de website om het assortiment alvast te bekijken.

De kast die volgens de website wel leuk uitzag, bleek niet te krijgen te zijn bij de bewuste woonmarkt.

Gelukkig heeft de IKEA, naast een boel 'doe-het-zelf-meubels', ook een restaurant waar ik veel verhalen over gehoord had. Ik sms-te een bij-de- IKEA-werkende-klasgenoot, voor een echte aanrader. En zo kwam het dat ik even later genoot van mijn ontbijt bestaande uit een portie zweedse balletjes, met frietjes, aardappelgratine en onbeperkte sinas. Wow, dit had ik niet verwacht van een meubelgigant. Bij de uitgang nam ik nog een hotdog en een softijsje als toetje en even vergat ik mijn doel van vandaag.

Eenmaal terug bij de auto bedacht ik me dat er op een woonboulevard vast meer zaken zijn die kasten verkopen. Aangekomen bij Leen Bakker, met personeelsbezuinigingen volgens de 'Sonja Bakker' theorie, was ik meteen verkocht aan een bepaalde kast. Jammer dat de verkoper me niet kon vertellen wat de kast zou kosten en dat ik "maar moest kijken of de prijs niet op een andere kast zou staan". Maargoed, ik was al verkocht aan mijn kast. Na een uurtje wachten had een medewerker gelukkig tijd gevonden om mijn kast uit het rommelhok, uhhh magazijn, te halen waarna ik met een volgeladen auto naar huis kon.

Na een avond moeilijk kijken, ergeren en denken dat het nooit meer goed zou komen met mijn kast, ben ik er toch achter gekomen dat het niet aan de IKEA ligt dat ik onhandig ben met kasten. Mijn Deense kast bleek namelijk nog moeilijker te zijn dan een Zweedse IKEA kast. Maar gelukkig is het ons (ja gelukkig had ik goede hulp) uiteindelijk gelukt om het gevaarte in elkaar te zetten, waarna ik nu voldaan vanuit mijn bed naar mijn nieuwe Deense vriendje kan kijken.

Vrij zijn

Vrij zijn. Het klinkt als de normaalste zaak van de wereld. Gewoon vrij over straat kunnen lopen. Alles kunnen zeggen wat je maar wil.

65 jaar geleden hadden onze voorouders dit voorrecht helaas niet. Zij zaten in oorlog. Oorlog in Nederland. Velen zijn in deze 4-5 oorlogsjaren gesneuveld en hebben het allemaal niet kunnen navertellen. Overlevenden hebben er nare herinneringen aan overgehouden.

Wij zijn vrij. Maar we zijn het alle slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog (zowel onschuldige burgers, als soldaten) verplicht om onze vrijheid te vieren. Vrijheid krijg je niet zo maar, laat staan dat je deze vrijheid jaren mag behouden. Daarom werk ik vandaag graag op het Bevrijdingsfestival Limburg in Roermond, om samen met velen onze vrijheid te vieren.

De toekomst

Iedereen denkt wel eens na over de toekomst. Ook jij hebt een doel in het leven. Een plek waar je over 10 jaar wil staan. Iets dat je graag een keer gedaan wil hebben. Denken over de toekomst kan best de moeite waard zijn.

Denken aan je toekomst kan ook een beetje eng zijn. Het is bijvoorbeeld best moeilijk te voorspellen wie je tegenkomt in het leven en wat voor invloed deze mensen uiteindelijk op je toekomst hebben.

Ik denk dat het goed is om toch na te blijven denken over je toekomst, in positieve zin. Zolang je idealen hebt, kun je er naar blijven streven. En als je in jezelf geloofd, komt het helemaal goed met jouw idealen.

Het enige nadeel aan de toekomst is dat het moeilijk te zeggen is wanneer het echt "de toekomst" is. Er zijn geen geschreven regels die vertellen dat je toekomst bijvoorbeeld op 17 mei 2015 begint. Daarom denk ik dat het goed is om niet alleen met je toekomst bezig te zijn. Als je in de toekomst een leuke toekomst blijkt te hebben, zou het eeuwig zonde zijn om terug te moeten kijken naar een minder hip verleden.

Leef dus vandaag, maar denk zeker ook aan morgen, overmorgen en "de toekomst", dan komt het ook met jou helemaal goed.

Afscheid nemen bestaat niet

Afscheid nemen. Je doet het dagelijks, vaak zelfs meerdere keren per dag. Soms neem je afscheid van je goede vrienden, die je morgen weer ziet, soms neem je afscheid van mensen die je misschien nooit meer zult zien.

Er zijn verschillende manieren om afscheid te nemen. Je geeft elkaar een high-five en zegt "hoiuhh", je zwaait naar elkaar en loopt door, je geeft elkaar een knuffel en fluistert in elkaars oor nog snel een lief zinnetje. 

Van alle manieren van afscheid nemen valt wel iets te zeggen. Het is ook erg afhankelijk van wie je op dat moment afscheid neemt en hoe de stemming van beiden is. Van je vaste partner neem je anders afscheid, dan van je moeder.

Soms heb ik wel moeite met het kiezen van de juiste afscheidsmethode. Dan zeg je vrij bot "hoiuhhh" tegen een goede vriend, kom je thuis en denk je dat had ook aardiger gekund. 

Maar gelukkig is afscheid nemen niet standaard voor altijd. De kans is groot dat je je vrienden snel weer tegenkomt, is het niet morgen dan is het wel over een week. En in die tussentijd heb je alle tijd om over je volgende afscheidspoging na te denken.

Adres van de smaak

Wanneer je vaak onregelmatig werkt, mis je wel eens de tijd om fatsoenlijk te koken en te eten. Zo komt het bij mij vaak voor dat ik in plaats van een vijf-gangendiner toch voor een ranzige McDonald's maaltijd of een broodje Doner Kebab ga.

De eerste keer dat je je laat verleiden om een broodje Doner Kebab te eten is het even wennen. Voor mij was dat in ieder geval wel zo. Misschien dat het ook kwam door de zaak waar ik mijn eerst broodje at. Ik weet het niet.

Ondertussen heb ik zoveel broodjes Doner Kebab gegeten dat ik precies weet op welke adressen ik wel en niet moet zijn als ik weer eens een keer honger heb. En omdat ik niet de beroerdste ben laat ik jullie graag deelgenoot worden van mijn persoonlijke top-3 Doner Kebab zaken in een straal van 30 kilometer rondom Sittard.

Op nummer 3: Alanya, aan de Willemstraat in Heerlen. Niet te duur, genoeg groente en gewoon goed vlees. Zaak zelf is weinig bijzonders.

Op nummer 2: Senol op het Dorpsplein in Kinrooi (B). Mooie moderne en bovenal ruime zaak, met rijkelijk gevulde broodjes. Iets te veel groente bij de kebab.

En met stipt op nummer 1: Lalezar, aan de Rijksweg in Maasmechelen (B). Een moderne grote zaak, met grote open keuken. Merk van de kebab, adres van de smaak. Bestel je een groot broodje, dan krijg je ook echt een groot broodje. De kebab zelf smaakt verrukkelijk en de mix tussen sla en vlees is super. Pluspunt is ook dat er geen pepers in het brood zitten, maar deze los erbij worden geserveerd. En de actie waarbij je 11e broodje gratis is, is voor ons Hollanders ook helemaal super.

Smakelijk eten :-)

Liefde is...

Toen ik vandaag een ijsje ging eten in een gerenomeerde "Preuverie", moest ik denken aan de wachtkamer van de tandarts. Op een tafeltje lagen allemaal nietszeggende tijdschriften op een hoop, klaar om gelezen te worden onder het genot van een lekker ijsje.

Nadat ik eindelijk aan de beurt was, ja in "Preuverien" is het altijd erg druk, bestelde ik me een ijshoorntje met een bolletje banaan en een bolletje aardbei. Het leuk mijsje aan de andere kant van de balie wist me te vertellen dat het bananenijs van verse bananen gemaakt was, ondanks dat het een vreemde kleur had. Zo vreemd vond ik de kleur van het ijs eigenlijk niet. Stiekem interesseerde de kleur me ook niet heel veel. Het leuk mijsje lachte, ik gaf haar een 2 euro muntstuk en kreeg nog 20 cent wisselgeld terug.

Met mijn ijsje ging ik weer in de wachtkamer zitten, ik nam een eerste hap en was verkocht. Dit was het lekkerste ijs dat ik ooit gegeten had. Ik denk zelfs dat dit niet door het leuk mijsje kwam, maar dat het ijs echt lekker was. Mijn ijsmaatjes genoten ondertussen ook zichtbaar van hun ijs. Heerlijk om met z'n allen zo'n ijs te mogen "preuven".

Ondertussen nam ik een "Plus"-magazine van de stapel in de wachtkamer en las ik verhalen voor en door 50+ers. Zo leerde ik wat echte liefde is. Liefde is... samen naar bed gaan, ondanks dat je favoriete serie op tv is en je deze erg graag wil zien.

Ik denk dat de schrijfster van dit artikel het mis had. Liefde kan ook samen op een matras liggen, kijkend naar je favoriete tv-serie, via een beamer op het plafond zijn.

Verleg je grenzen

Afgelopen week schreef ik nog dat hondjes niets voor mij zijn. Ik was al bang voor de kleinste puppie. Maar maandag heb ik mijn grenzen verlegd.

Onder het motto, doe eens net alsof je niet bang bent voor honden kwam ik er achter dat kleine puppies veel minder eng zijn dan ik eigenlijk dacht. Stiekem kunnen puppies best aardig zijn. Het is erg leuk om te zien hoe anderen met een puppie en een bal spelen, maar nog leuker is als je zelf ook actief gaat meedoen. 

Na een aantal minuten speelplezier kwam ik er achter dat de kleine pup zelfs banger voor mij was, dan ik voor hem. Ik ging het zelfs zielig vinden hoe zij iedere keer opnieuw achter de bal aanrende en daarbij telkens weer dezelfde verwarming over het hoofd zag.

Misschien dat ik als ik later groot en sterk ben toch een lief klein hondje wil. En ook al wordt mijn lief klein hondje vanzelf groter en minder lief, ik zal toch van hem/haar blijven houden. Want hondjes zijn hip.

Wat een weer

Zo onvoorspelbaar als het weer is, zo voorspelbaar is mijn humeur in combinatie met het weer. Verrassend genoeg heb ik het afgelopen weekend dan ook goede zin gehad :-)

Wat is er nu lekkerder dan in het zonnetje op het dakterras van de McDonald's in Maastricht te genieten van het mooie weer? 

Op het dakterras van de McDonald's maak je nog eens wat mee. No offence tegen de medewerkers van de grote gele M, maar ik kan er wel goed om lachen. Vuilniszakken die moeten worden vervangen, maar waarbij de zak niet blijkt open te gaan, omdat ze de zak op de kop houden. Een manager die op zoek is naar een roze handtas met luiers, die duidelijk zichtbaar ligt, maar echt niet gevonden kan worden. En dan is er nog de gezelligheid van rondrennende schreeuwende kinderen die er om vragen van het dakterras af te vallen.

Je doet alsof je alle tijd hebt en geniet van alles wat er om je heen gebeurt en dat allemaal onder het genot van ranzig eten in de lekkere zon. Ondertussen vertel je gezellig met vrienden die precies dezelfde gedachte hebben en geniet je van het begin van je meivakantie. Kon ik maar voor altijd onder die parasol blijven zitten...

Vallende sterren

Vroeger, toen Raoul nog klein en schattig was en in de brugklas zat, was ik lid van de sterrenwacht op mijn middelbare school. We hadden hier een eigen koepel met supersonische sterrenkijker en nog een paar losse sterrenkijkers voor op locatie.

Samen met 30 andere mensen die het leuk vonden om naar sterren te kijken hadden we iedere maandagavond een sterrenkijkavond. Iedere maandag hoopte ik dat het onbewolkt zou zijn en dat we weer in de koepel of op het dak van de school uren naar de sterren konden kijken. Na een aantal weken herkende ik planeten, wist ik je zo te vertellen waar alle sterrenbeelden stonden en kon ik uren gefascineerd naar de maan en zijn kraters blijven kijken.

Nu, 8 jaar later, vraag ik me af waarom ik me niet weer vaker de tijd neem om rustig op mijn rug te gaan liggen en naar een onbewolkte hemel te kijken. Want hoe kunnen mijn grootste dromen nu uitkomen, als ik nog nooit een vallende ster heb gezien?

Hondje

Wanneer ik normaal gesproken naar school ga, neem ik me om kwart over 7 de bus naar Sittard en stap daar over op de trein naar Heerlen. Ondanks dat dit eigenlijk een omweg is, vind ik het wel lekker om in die bus weer in slaap te vallen en in Sittard weer wakker te schrikken.

Soms zijn er van die dagen dat mijn bus, de wekker of mijn humeur niet meewerken en besluit ik naar Geleen te wandelen en hier de trein te nemen. Iedere keer vraag ik me af waarom ik dit niet vaker doe, want stiekem is wandelen best wel lekker.

Muziekje in de oren en lekker door het veld, waar niemand je lastig valt, wandelen richting het station. Zeker in deze tijd van het jaar best een aanrader.

Ik vind het jammer dat ik een hekel aan honden heb, als ik een hondje zou hebben zou ik iedere dag een aantal keer een reden hebben om te mogen wandelen. Mijn hondje kon lekker plassen in het veld en ik kon lekker met hem mee. Op die manier konden we de beste vriendjes worden.

Maar misschien is het maar goed ook dat ik geen hondje heb, nu pak ik met hondeweer gewoon de bus en heb ik ook dan een goed humeur.

De kerk

Ik kom uit een katholiek gezin, ik ben althans gedoopt, heb in groep 4 cadeautjes gekregen voor mijn Eerste Heilige Communie en ben in groep 8 door de bisschop gevormd geworden.

Op mijn Rooms-Katholieke basisschool was het gebruikelijk om iedere ochtend voor de les begon met de hele klas het "Onze Vader" te bidden. Onze Vader, die in de Hemel zijt, Uw naam worde geheiligd, enzovoorts.

Toen ik de overstap naar de brugklas maakte, vond ik het raar dat het "Onze Vader" als dagelijks ritueel verdween. Met het verdwijnen van het "Onze Vader" verdween ook het frequente bezoek aan de parochiekerk.

Ik ben niet de enige christen die nog maar heel sporadisch naar de kerk gaat, zo ziet de maatschappij er tegenwoordig nu eenmaal uit. Het is niet dat ik niet meer in God geloof, want ik ben de laatste die zegt dat er niet meer moet zijn op aarde dan alles wat tastbaar is.

Alleen ben ik van mening dat ik niet per se in 'het Huis van God' hoef te zijn om te denken aan alles wat er nog tussen hemel en aarde zit. Ik kan dat bijvoorbeeld prima vanuit mijn bed, zoals ik nu ook dit blog vanuit mijn bed typ. Ik denk dat mijn bed voor mij toch een tweede kerk is geworden. Ik denk hier aan alles waarvan ik niet weet of het er is, ik denk aan mensen waar het slecht mee gaat waarvan ik zou willen dat het beter zou gaan, in mijn hoofd bedenk ik een preek en ik overdenk mijn zonden. Het enige dat mijn bed mist zijn de gordijntjes van de biechtstoel en iemand die aan de andere kant van de biechtstoel mijn zonden aanhoort en ze direct vergeeft.

Life is just an illusion

Gisteren was ik aan het werk bij een groot congres dat geopend werd door Sittah's Angels (wereldkampioene illusionisme). Na alle repetities en de echte opening kwam ik er toch achter dat het wereldkampioenschap illusionisme niet bijzonder veel voorstelt.

Natuurlijk heb ik respect voor Sittah en haar Angels. Ik doe het ze zeker niet na, ik ben daar gewoon te lomp voor. Maar door veel oefenen, lief lachen en leuk dansen trapt iedereen in je act.

Het "bezeiken" van mensen is heel makkelijk. Als je ziet hoe gemakkelijk een illusionist zijn publiek overtuigt van zijn/haar kunsten, ga ik me afvragen hoe vaak ik in het dagelijkse leven wordt overtuigd van dingen die niet helemaal kloppen.

Volgens mij is het hele leven gewoon een illusie, tenzij je er echt in geloofd. En tsja, door de juiste personen op de juiste plek tegen te komen geloof je er vanzelf wel in.

Paaspop, ik ben er klaar voor :)

Er gaat niets boven lekker kamperen in de modder. Tot en met maandag lekker aan het werk in het Brabantse Schijndel.

Zalig pasen! En alvast bedankt voor de bloemen...

Gratis

Deze week kreeg ik de vraag of ik zin had om mee te gaan naar Van Dik Hout in de schouwburg van Sittard. Van Dik Hout, verder dan "Stil in mij" kwam ik zo 1, 2, 3 niet, maarja het waren vrijkaarten en Nederlandstalige muziek is altijd wel leuk dacht ik.

Aangekomen in de schouwburg bleek de zaal zeer dunbevolkt te zijn. Zou ik spijt krijgen dat ik mee ben gegaan? 

Nee! Echt niet! Nu, een half uur na afloop van het optreden, ben ik nog steeds zwaar onder de indruk van de kunsten van deze band. Wat is het mooi dat een band waarvan ik weinig werk kon mij toch kippenvel wist te bezorgen.

Een mooie afwisseling tussen eigen werk, vertaalde covers, ingetogen nummers, uitbundige feestmuziek. Dit zat goed in elkaar. En wat een verrassend goede muzikanten ook.

Als zanger Martin de volgende keer zijn gedichtenbundels thuislaat, overweeg ik de volgende keer zelfs een kaartje te kopen.