Nooit meer zo als vroeger...

Tot een paar weken geleden was ik helemaal verslaafd aan Bugles. Je kent het wel het driehoekige zoutje gemaakt van maïs.

Op school stond ik bekend als mister Bugles, als ik in de pauze zonder Bugles terugkwam van de Albert Heijn wist iedereen dat ik ziek was.
Raoul Bugles!

Twee weken geleden kwam ik echter bij "de Appie" aan en stond er voor het Bugles-vak een kaartje waarop stond dat de Bugles uit het assortiment gingen... Even heb ik gedacht om alle zakken die er nog lagen op te kopen, maar dat zou mijn ontwenningsverschijnselen alleen maar uitstellen, ik zou er niets mee bereiken.

Twee dagen later was het Bugles-schap dan echt leeg. Mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Tevergeefs probeerde ik tomatenketchupchips, ribbelchips, nibbits, het AH-huismerk, enz. Niets kon tippen aan mijn Bugles.

Blij verrast was ik toen het Bugles schap na anderhalve week ineens weer gevuld was. De verpakking had een complete make-over gekregen en vol goede zin rekende ik aan de kassa de (nu nog grotere) zak Bugles af.

Ik kon het niet laten en begon meteen te eten, maar na de eerste hap wist ik het... Mijn leven zou nooit meer zo als vroeger zijn. Smiths had blijkbaar niet alleen de verpakking een make-over gegeven, maar ook de zoutjes zelf hadden in anderhalve week tijd een nieuwe smaak gekregen. Nee, dit beviel me niet. Waar ik gepland had om de hele zak in 10 minuten op te eten, stond ik op het schoolplein met een volle zak Bugles. Ik kreeg hem niet op en uit ellende gaf ik hem weg aan een klasgenootje zonder smaak. Bah, ik mis mijn oude Bugles...