Rasthaus

De hele dag verheugde ik me op een veel te grote schnitzel met champignonsaus bij een wegrestaurant in Montabaur, ergens in Duitsland. Zo gaat dat namelijk altijd na een lange dag op de Musikmesse in Frankfurt.

Aangekomen in Montabaur langs de A3, vertelde de buschauffeur dat we in verband met de reistijdenwet maximaal een half uur de tijd hadden om zo'n heerlijke schnitzel naar binnen te werken. Aangezien we met 50 schnitzeleters tegelijk bediend moesten worden leek het me een goed idee om uit de bus gekomen meteen richting het restaurant te rennen.

Ik, rennend over een parkeerplaats langs de A3. Het moet er komisch hebben uitgezien. Ik heb dan ook zelden zoveel mensen verbaasd richting mij zien kijken.

De verbaasde gezichten bleken niet alleen te komen door mijn renactie... Nee, ik bleek te rennen naar de plek waar vorig jaar mijn favoriete wegrestaurant nog stond... Stond ja, op het bord "Rasthaus" na was er niets meer terug te vinden van een plek waar ik mijn schnitzel zou kunnen eten.

Rust zacht, lief Rasthaus!